'Zondagochtendenmiddagblues', de nummers van een vroege lentedag

Zondag 22 maart, de lente is begonnen. De lente begint voor mij niet al te leuk; morgen begint namelijk een toetsweek, één van de laatste obstakels tot het einde van het jaar. Dat betekent leren, heel veel leren en zware dagen maken. Gelukkig bestaat er nog zoiets als muziek om me door het leren en de zware dagen heen te helpen. En op deze vroege lentedag is dat er nogal wat. Zoals het album 'Sketches of Spain' van Miles Davis of het nummer 'Forget Her' van Jeff Buckley, wat overigens postuum pas verschenen is. Dit nummer past niet echt in het plaatje van 'Grace', daarom heb ik er ook voor gekozen om deze elpee zonder 'Forget Her' te kopen. Maar het nummer an sich is eigenlijk best goed. Een cliché verhaal over liefdesverdriet, maar een groot deel van de muziek gaat over liefde en het verdriet daarvan. En terecht, liefde is immers iets wat niet uitgeput raakt, ieder liefdeliedje is in z'n eigen manier uniek en belicht weer een iets ander aspect van de liefde. Dat is hetzelfde geval met 'Forget Her'. Niet heel erg speciaal, maar toch uniek op z'n eigen manier.

 Als je het over soulmuziek en soulzanger Bill Withers hebt kun je niet heen om de nummers 'Ain't No
Sunshine' en in iets mindere mate 'Grandma's Hands'. Maar ik heb velen malen gemerkt dat het bekendste werk van een artiest niet per se het enige mooie moet zijn. Dat bewees 'Theme from Man and Boys (Better Days) vandaag weer. Om te zeggen dat dit nummer beter is dan 'Ain't No Sunshine' met het geniale en welbekende 'I know' stukje durf ik nog niet aan. Wel durf ik te zeggen dat dit nummer me meer wakker schudt en m'n aandacht trekt. Strijkers, een mondharmonica, wat uniek is in het werk van Withers, en een tekst die tot de verbeelding speelt. Niet enorm bekend, maar dat hoeft niet te zeggen dat een nummer niet goed en speciaal is.

Het 'Concerto De Aranjuez' van het bijzondere album 'Sketches of Spain van Miles Davis is maar weer eens een nummer van Davis wat beter wordt iedere keer weer als je ernaar luistert. Een hele unieke stijl, een tussenvorm van jazz en de Spaanse traditionele muziek. Deze bijzondere vorm van muziek maakt het nummer tot iets wat erg speciaal in het gehoor ligt. Iets wat nog nooit eerder is gedaan en daardoor nog unieker. Davis overstijgt zichzelf  maar weer eens.

 

Toen ik in 2012 de hele speciale film 'Intouchables' zag maakte ik voor het eerst kennis met de muziek van
Nina Simone, door middel van het nummer 'I Feel Good. Verreweg het bekendste nummer van deze dame, maar zoal ik al zei hoeft het bekendste nummer niet altijd het beste te zijn. Een beste nummer is moeilijk te kiezen uit het unieke oeuvre Nina Simone, maar een beste album durf ik wel te kiezen. Dat is 'Nina Simone Sings the Blues' en als ik hier een nummer uit moet kiezen wat er het meest tussenuit springt is het afsluiter 'Mama Blues'. Speciaal, Nina Simone die de blues zingt.

Dit was zomaar een greep uit de muziek die me de ochtend en de middag door heeft gebracht. Ik ga nog even door met luisteren, misschien naar Selah Sue want het concert is nog maar een kleine week weg. Hieronder een nummer wat me alvast in de stemming brengt.