Gedachten over Dylan #31: De gemeende liefde

Als tegenbericht aan het jazzgeweld wat de afgelopen tijd op dit blog verscheen een bericht over
Dylan.

Als voornaamste wil ik zeggen dat ik de afgelopen weken niet naar 'Shadows in the Night' geluisterd heb, zelfs nu kan ik me er niet toe zetten. Het is niet dat 'Shadows in the Night' in mijn aanzien gedaald is, integendeel, iedere keer als ik me vinger langs de plaat haal stop ik even bij de albumhoes en kijk met een warm gevoel naar de plaat, maar iedere keer weer ritselt m'n vinger toch weer langs andere platen opzoek naar de meeste geschikte plaat voor m'n bui. Nu was dat 'Moanin'' van Art Blakey en z'n jazz messengers. Zoals ik al veel aangegeven heb zit ik in een jazzperiode. Toch blijft Dylan niet volledig links liggen de afgelopen weken, voor de laatste 'Gedachten over Dylan' heb ik weer eens kritisch geluisterd naar 'Saved', toch wordt m'n liefde voor dit album alleen maar groter. En gisteravond luisterde ik naar een deel van de bootleg 'Cowboy Angel Blues', een luistersessie die ik overigens nog moet afmaken. Ik hoop dat ik er deze avond nog aan toe komt, anders morgen als het weekend weer aangebroken is. En ik moet zeggen, ik ben er meer dan aan toe. Ik ben de laatste dagen moe, erg moe. Misschien moet ik me dan maar toch wagen aan 'Shadows in The Night', wellicht trekt de vermoeidheid dan weg. Al doet de titel als zowel het genre van de muziek anders vermoeden.

Tevens was er ook die op z'n lichts uitgedrukt opmerkelijke videoclip voor 'The Night We Called it a Day'. Dylans beweegreden achter zowel het genre als gebeurtenissen verwondert me. Misschien was dit ook Dylans reden om deze videoclip met zulke expliciete gebeurtenissen te vullen, om de wereld weer eens een beetje wakker te schudden of op te doen schrikken.

Kant één van 'Moanin' is alweer afgelopen afgelopen. Kant twee begint met 'The Drum Thunder Suite', met zoals de titel al doet vermoeden een groot deel weggelegd voor de drums. Een instrument waar ik na het zien van de film 'Whiplash' een kleine fascinatie voor heb gekregen, zie trailer hier. Dylans muziek komt in deze film niet voorbij. Naast dat deze film een absolute aanrader is om te zien, moest ik toch veel denken aan Dylan tijdens het zien van de film. In de film speelt de zoektocht naar succes en erkenning van een jonge, maar zeer getalenteerde drummer een grote rol. Hij is bereid om tot het uiterste te gaan om die hardnekkige wens te vervullen. Toen Dylan aan het begin van zijn carrière stond was hij toen ook opzoek naar erkenning? Of was de drang om gewoonweg muziek te maken het grootst. Hoe Dylan precies aan dat imposante en immense succes is gekomen blijft voor een groot deel een raadsel. Hij was natuurlijk buiten de mate getalenteerd en geniaal in wat hij deed, maar wie heeft hem opgemerkt in de cafés. Als we de verhalen moeten geloven heeft Dylan zelf aangeklopt bij Columbia Records, tot vermoeiens toe. Totdat hij uiteindelijk een contract wist te verkrijgen. Zou Dylan geweten hebben dat hij de wereld met z'n muziek zou gaan veranderen? Enfin, nog iets wat ik moet doen. Luisteren naar Dylans eerste platen. Ik heb een hoop luisterwerk voor de boeg, maar dat is voor nu juist een positief punt...

Het is pak en beet ondertussen een uurtje later. 'Shadows in the Night' staat dan toch op, ik durfde de stap dan toch te zetten. Wat me vooral opvalt is dat ie toch al verdraaid bekend klinkt, al heb ik hem een aantal weken niet gedraaid. Ter gelijkertijd ontdek ik toch ook wat nieuwe punten en dingetjes in 'I'm a Fool to Want You'.. Zo klinkt dit nummer voor mij merkbaar beter, voor zover ik kan herinneren , en raakt ie me meer dan de vorige keer, al kan dit ook m'n eigen fantasierijke wil zijn. Ook merk ik de gemeende liefde in dit nummer. Dylan zingt ook gemeend, puur en echt. Zonder een woord of zin te 'faken' met z'n charmante, maar ook door het leven getekende stem. 'The Night We Called it a Day' is net begonnen, ik prefereer toch het nummer zelf boven de videoclip.

'Shadows in the Night' draait rustig voort, dat zal het komende klein half uurtje doorgaan. En daarna is het tijd voor wat televisie en wellicht daarna nog een klein beetje muziek. Geen Dylan meer, daar is m'n hoofd nu eigenlijk al te moe voor. Een beetje jazz zal nu wel op z'n plaats zijn...

Ik brei een einde aan dit bericht met een greep uit 'Make You Feel My Love, de gemeende liefde is ook hier te merken. Dat buiten het schilderij hiernaast, waar ik als ik ernaar kijk liefde van het gezicht aflees...

'The storms are raging on the rollin’ sea
And on the highway of regret
The winds of change are blowing wild and free
You ain’t seen nothing like me yet
I could make you happy, make your dreams come true 
Nothing that I wouldn’t do
Go to the ends of the earth for you
To make you feel my love'