Vrijdagmiddag, Pink Floyd en Soul

Vrijdagmiddag, eindelijk weekend. De toetsweek is achter de rug, op de achtergrond draait 'Animals' van
Pink Floyd, een elpee die ik al gek lang niet meer gedraaid heb. Misschien de elpee van Pink Floyd die het makkelijkst in het gehoor klink, al zit er nog een hoop vernuftig geluid in. En is het z'n tijd ver vooruit.

Morgenavond is het zover, het concert van Selah Sue in de 'North Sea Jazz Club' te Amsterdam. Veel zin heb ik wel, al weet ik echter niet wat ik moet verwachten. Ik ben immers nog nooit naar een concert van haar geweest en ook nog nooit in de 'North Sea Jazz Club'. Het livewerk wat ik van haar op Youtube gezien en geluisterd hebt klinkt allemaal erg goed, maar dit zijn concerten voor een groot publiek en in dat kleine clubje in Amsterdam passen er echt niet meer dan een man of 100. Een intieme sfeer, een sfeer die ik eigenlijk alleen nog maar geproefd heb bij gospelconcerten gegeven door de minder bekende artiesten van deze wereld, maar wel zeer getalenteerd in wat ze doen. Maar is intiem niet juist iets goed? Kan de artiest dan niet meer contact maken met het publiek? Eén voordeel, ik hoef niet de hele dag op m'n benen te staan zoals het concert van meneer Dylan.

Terwijl kant één van 'Animals' bijna afgelopen is moet ik denken aan de soulmuziek, zie bericht hier. En bepaalde nummers van dat genre die door m'n hoofd spoken. Bill Withers, Otis Redding, Sam Cooke, Stevie Wonder. Soul, afgeleid van de Gospel. Twee genres die daardoor ook zeer vaak gecombineerd worden, denk maar aan het nummer 'Jesus' Children of America' van Stevie Wonder. Gospel en Soul, twee genres waar ik regelmatig naar luister en twee genres die dicht bij elkaar liggen. Tevens twee genres die me erg aanspreken, zo biedt soul een visie op het leven hier op aarde en gospel op het leven wat hierna komt.

Ik brei maar een eind aan dit bericht, misschien iets kort, maar inspiratie laat zich niet dwingen. Zondag meer over het concert van Selah Sue..