Whiplash, Toots Thielemans en de jazzliefde

Het is zaterdagochtend en ik luister naar de elpee 'Toots Thielemans Live 3'. Gisteren luidde ik met kant één de nacht in en nu luid ik met kant twee de ochtend in. Dit was één van de lp's die ik voor nop heb gekocht, er in eerste instantie niet zo veel belovend uitzag, maar eenmaal aan het draaien en ik kon m'n oren niet geloven. Een prachtig liveconcert uit midden jaren-70, ergens opgenomen in een klein cafeetje in Laren, Noord-Holland.

Ik moet al een paar dagen veel denken aan de film 'Whiplash', als je het mij vraagt de beste film van 2014, zie trailer hier. Mede door deze film ben ik de drums weer beter leren kenen, waarderen en appreciëren. Zo staat er op kant één van de elpee van Toots Thielemans een lange drumsolo. Heerlijk om naar te luisteren, maar bovenal fascinerend. Bruno Castelluci speelt op de drums, een Belgische drummer met Italiaanse roots. Hij heeft  onder andere samengewerkt met Chet Baker en Quincy Jones, kun je nagaan hoe klein die wereld tussen Toots Thielemans en de al die wereldberoemde jazzmuzikanten, ondertussen is Thielemans ook wereldberoemd. Na de buitengewone samenwerking met Paul Simon duurde het niet lang totdat de wereld buiten België en Nederland hem ontdekte. Misschien vult de elpee me ook wel met een klein beetje nostalgie, terugdenkend aan de tijd dat ik in België heb gewoond. Een tijd die ik voor geen goud had willen missen. Maar bovenal blijft de film 'Whiplash' in m'n gedachten. De liefde voor muziek, de drang naar het maken daarvan, de drang naar erkenning. Deze drie punten komen terug in deze film, de hoofdrolspeler in bereid om tot het uiterste te gaan om  dit te bereiken. Al kost het hem al z'n tijd, energie, geld en zelfs menselijk contact. Hoeveel artiesten hebben dezelfde weg bewandeld als deze jonge drummer? Hoeveel artiesten waren bereid om tot het uiterste te gaan, al het andere op te geven? Vaak zijn dit wel de artiesten die de mooiste muziek hebben gemaakt, het meeste talent daarvoor hadden en het langste herinnerd blijven. Dit is nog iets wat die jonge drummer wil, niet vergeten worden. Hij wil succes en erkenning en de kans om te doen wat hij het liefst doet.

Misschien heeft deze film er ook wel voor gezorgd dat mijn grote liefde voor jazz meer aanwezig is dan ooit te voren. Ik luister de afgelopen weken amper naar iets anders en ik kon me er nauwelijks toe zetten om een 'Op de draaitafel' te schrijven over 'October' van U2, gewoonweg om een beetje tegen gehoor te geven aan al dat jazzgeweld wat de afgelopen weken op dit blog verschenen is. Maar uiteindelijk schrijf ik toch waar ik hem meeste zin in heb om over te schrijven en dat is op dit moment de jazzmuziek met al haar subgenres.

Wat kan ik verder zeggen? Meer woorden op papier krijgen lukt me niet, het schrijven kost me moeite en dat gebeurt niet vaak. Misschien moet ik maar een nummer voor me laten spreken... soms is dat het beste wat ik kan doen.