Miles Davis, 'Knocking on Heaven's Door' en zonneschijn

Het is maandagmiddag en ik kom net thuis uit school, de week is weer begonnen. De plaat 'Miles Ahead' van Miles Davis staat voor het eerst sinds een lange tijd weer op. Er is iets bijzonders aan de muziek van Davis, iets wat geen enkele jazzmuziek heeft. Je zou hem kunnen vergelijken als de Bach van de jazzmuziek Ik ben er ook zeker van dat als Bach nu had geleefd hij achter een elektrische gitaar was gekropen, misschien zelfs wel een synthesizer. Zijn muziek was in zijn levensfase al vernieuwend en baanbrekend, anders zouden bepaalde werken van hem nu niet meer zo wereldberoemd zijn. Dit was hetzelfde met Miles Davis, z'n tijd ver vooruit en een enorm talent voor muziek maken en de verfijndheid daarvan. Ook dit is het geval op 'Miles Ahead', het knappe daarvan is dat Davis dit heeft weten te bereiken met een 19-hoofdig Orkest en nog steeds de muziek ingetogen en heel verfijnd houdt. Erg knap, sterker nog, geniaal.

Vanochtend heb ik op school het nummer 'Knocking On Heaven's Door' gezongen, natuurlijk in de originele versie van Bob Dylan. Ieder jaar is er een wedstrijd waar je je muzikale talenten aan je klas en uiteindelijk de hele school kan laten zien. De zenuwen waren er wel, maar uiteindelijk is het toch best goed gegaan. Maar wat wil je, ik kan dit nummer al sinds kinds af aan dromen. Op school werd er vooral gelet op je timing en de zuiverheid van je stem, maar niet zozeer op de tekst van het nummer. Iets wat eigenlijk best jammer is, want dit nummer zou voor iedereen autobiografisch kunnen zijn. De zin van het leven afvragen, waar komen we vandaan en waar gaan we heen? Kloppen op de hemelpoort, opzoek naar antwoorden. Tijdens het oefenen kwam de tekst des te harder bij mij binnen. De tekst is niet lang, twee coupletten en twee keer het refrein, maar het vertaald wel de dingen die veel mensen bezig houden op een ingewikkelde, maar ook begrijpelijke manier.

 Kant één van 'Miles Ahead' is alweer afgelopen. Tijden het omdraaien van de elpee valt me op dat het zonnetje buiten schijnt, de lente is in aantocht. De donkere en koude winterdagen lopen gelukkig al weer op het eind en maken plaats voor een warme zonnestraal. Eigenlijk past dit album wel bij deze overgang van seizoenen. Het lijkt alsof de muziek een overgang van een gebeurtenis naar een andere gebeurtenis vertolkt, maar dit kan ook m'n eigen verbeelding zijn. Enfin, ik ga verder genieten van 'Miles Ahead' en daarna moet ik nog steeds naar 'Kind of Blue' luisteren om uit te komen bij het nummer 'Flamenco Sketches'. Dat nummer waar ik het gisteren ook al over had...