Op de draaitafel #42: Okie - J.J. Cale

Sinds de laatste 'Op de draaitafel' over een album van J.J. Cale heb ik nauwelijks meer een plaat van
hem uit de kast gepakt. Toch maakte 'Okie' het tot een respectievelijke achttiende plek in mijn top 30 beste albums aller tijden, zie hier. Met nummers als 'Cajun Moon, 'Crying', 'Rock & Roll Records', 'I Got The Same Same Old Blues' en 'Precious Memories' en natuurlijk de bijzondere stem van Cale.

In de zomer van vorig jaar heb ik in een relatief korte tijd 4 albums van de hand van Cale gekocht. Eerst zijn debuutalbum 'Naturally', dan 'Really' en 'Troubadour' en uiteindelijk dus 'Okie'. Sinds vorige zomer heb ik niet meer zo veel naar hem geluisterd en had ik ook niet echt de behoefte om nieuwe albums van zijn hand te kopen. Dit veranderde voor een korte tijd toen ik in mijn top 30 beste albums aller tijden moest beslissen welke albums van Cale er in moesten komen. Maar na die korte periode dat zijn muziek weer even m'n oren passeerden bleven z'n platen door mij vrijwel onberoerd. Het voordeel hiervan is toch wel dat ik 'Okie' nu weer een beetje opnieuw heb ontdekt en voor het eerst sinds een redelijk lange tijd de schoonheid van dit album kan herkennen en erkennen.

De nummers op dit album zijn kort, makkelijk te begrijpen, maar liggen daardoor lekker in het oor. De simpele opzet van de nummers, zowel muzikaal als tekstueel, zie ik hier juist als een voordeel. Het swingt, is herkenbaar en luistert makkelijk weg. Ook zijn de nummers iet wat aan de korte kant; er staat geen één nummer op wat langer dat drieënhalve minuut duurt en het titelnummer. wat overigens compleet instrumentaal is, duurt nog geen twee minuten. Maar dat is altijd de stijl van J.J. Cale geweest. Kort, recht voor z'n raap, maar daardoor juist mooi. Ook heeft Cale een zeer persoonlijke en unieke steil. Blues, soul, rock & roll en zelfs een klein vleugje jazz worden gemixt tot een geheel, wat erg goed klinkt, maar vooral heel erg goed past bij de stem van J.J.. Hij heeft een minimalistische, bijna zuchtende zangstijl. Bijna zo zacht als een briesje wind, misschien dankt hij daar z'n bijnaam 'The Breeze' wel aan.  Het is rustig en relaxt, 'laid back'. Zo was Cale ook op het podium, hij zat vaak op een stoel en speelde vooral niet te snel. Nogmaals, de nummers maar ook de totale speelduur is aan de korte kant, na een klein half uurtje heeft kant twee al het einde bereikt en gaat de naald terug naar z'n plek. Toch zie ik dit eigenlijk als een goed punt. Ik weet niet of meer van deze unieke muziek op z'n plek was geweest. Zo'n klein half uurtje is precies goed.

Al met al vind ik 'Okie' een goed, maar bovenal ook een uniek album. Zowel in het oeuvre van J.J. Cale als in de geschiedenis van de popmuziek. Het album is naar mijn mening net iets beter dan 'Troubadour', het bekendste album van zijn hand. Er staan een hoop mooie, soms zelfs prachtige nummers zoals 'Cajun Moon' of de perfecte afsluiter 'I Got The Same old Blues'. Toch is het ook muziek waar je van moet houden, ik kan me voorstellen dat deze muziek niet voor iedereen is weggelegd. Maar ik persoonlijk houd veel van dit album, al heb ik hem de afgelopen tijd nauwelijks gedraaid. En natuurlijk staat dit album niet voor niets op de achttiende plek in mijn persoonlijke top 30 beste albums aller tijden.

Cijfer: 9