'Chet Baker Sings' was het eerste album waar hij zijn rechtlijnige, maar loepzuivere stem liet
opnemen, als we er van uitgaan dat Baker in 1954 pas echt voor het eerst z'n stem liet opnemen. Van 1954 tot 1956 is hij samen met nog een aantal zeer getalenteerde artiesten aan de slag gegaan, om uiteindelijk uit te komen bij een klein, maar prachtig meesterwerkje. Zijn stem samen met trompetspel vormen de nummers tot een geheel wat als een huis staat, maar ook door merg en been kan gaan. Met het welbekende 'My Funny Valentine' en onder andere 'Time After Time', 'It's Always You' en 'The Thrill Is Gone'.
Feit is dat ik de afgelopen twee weken in een jazzperiode zit. Bij zowel de platen als cd-speler passeert zeer regelmatig een jazzalbum. Gisterenavond en vanavond is dat 'Chet Baker Sings', eigenlijk het enige vocale jazzalbum wat ik recent geluisterd heb. Het album bevat drie kwartier aan zeer rechtlijnige, maar bovenal ook zeer verfijnde en daardoor een prachtige stem. De stem van Chet Baker, de trompettist en zanger waar het zo slecht mee afliep. En, wat ik al besprak in de 'Op de draaitafel over 'Blue Train', als er een verhaal achter een album schuilt, wat de artiest dan ook mee heeft mogen maken, klinken de nummers opeens heel anders. Dan worden de vrolijke liefdesliedjes op dit album ineens een stuk diepgaander. Dan hoor ik de stem die in de jaren-50 is opgenomen, voor mij een ongelooflijke lange tijd geleden. De stem van de artiest die overleed in Amsterdam, ten onder gegaan aan zijn leven en eigen talent. Ik kan er niets aan doen dat dit album dan opeens zoveel meer beschrijft, zo veel meer zegt. En toch ook nog steeds leuk, maar ook mooi is om naar te luisteren. De mix van die unieke stem van Chet Baker en zijn trompetspel, de piano, de drums en de bas vormen het tot een rustig, oorstrelend album. Een album wat bijna voor ieder moment van de dag geschikt is. Een album wat vrolijke nummers als 'That Old Feeling' en 'My Ideal', maar ook rustige, slowtempo nummers als 'The Thrill Is Gone' en 'Time After Time', of de klassieker 'My Funny Valentine'. De afwisseling tussen vrolijke en rustige nummers maakt dit album tot een geheel wat zeer goed te beluisteren is. Wat misschien door de rechtlijnige stem in eerste instantie wat saai over kan komen, maar wie door dat kleine stukje heen kan prikken zal de ware schoonheid en puurheid van Bakers stem ontdekken.
Ik heb een zwak voor dit album ontwikkelt, het zij door het levensverhaal van Chet Baker, het zij door de muziek. Het doet iets met me, is me in zeer korte tijd ook dierbaar geworden, misschien zelfs onmisbaar. De muziek is misschien iets aan de rustige, benauwende kant, maar soms is dat juist een goed punt. Als een album je rustig kan maken, wanneer je het overzicht over dingen verliest en je behoefte hebt aan rust en mooie muziek. Maar buiten alles wat ik hierboven geschreven heb is vooral Bakers stem die het album zo verschrikkelijk mooi maakt, iets met een gouden randje. En iedere keer als ik die stem hoor verwonder ik me over dat speciale geluid, wat rechtlijnig, maar boven al ook zeer verfijnd is.
Cijfer: Ik heb de laatste tijd een hoop negens, zelfs tienen gegeven. Maar het toeval wil dat ik de afgelopen tijd een groot aantal albums heb besproken wat me erg dierbaar is. Albums die soms zelfs niet met woorden of cijfers samen zijn te vatten. De goedheid van 'Chet Baker Sings' overstijgt naar mijn mening alle woorden die ik erover geschreven heb en misschien ook wel het hoogste cijfer wat ik kan geven. De stem, de trompet, het gevoel wat het iedere luistersessie weer bij me los kan maken. Dit album kan soms hetgeen zijn wat ik nodig heb om het overzicht weer terug te krijgen en rust te vinden, maar me bovenal ook laat genieten van zijn schoonheid wat niet met woorden noch een cijfer valt te beschrijven En daarom een 10, al reikt dat cijfer naar mijn gevoel nog niet hoog genoeg.
Reacties
Een reactie posten