Het laat zich niet dwingen en orde in de chaos

Creativiteit en inspiratie laten zich niet dwingen, dat heb ik sinds afgelopen vrijdag wel gemerkt. Hoeveel ideeën ik voor een nieuw bericht ook kreeg en hoe hard ik ook probeerde, meer dan een paar regels kreeg ik niet op papier. Maar een berucht 'witers-block' kun je het niet noemen; ik heb de afgelopen dagen immers wel ontzettend veel geschreven. Dat heeft als gevolg een heleboel onafgemaakte berichten, in concept. Die ik maar niet durf te verwijderen omdat ik van mezelf vind dat er nog potentie in zit om ooit wellicht een volwaardig bericht te worden. Zoals een bericht over Wynton Marsalis, de artiest die gisteren en eergisteren m'n oren verblijde of een bericht over Bob Dylan, de artiest die nog steeds het meeste voor me betekent en waar ik het meest naar luister. Misschien komen deze berichten nog ooit tot een definitief einde en worden ze gepubliceerd, maar tot die tijd wil ik me focussen op vandaag en de toekomst.

Afgelopen vrijdag had ik het onder andere over Louis van Dijk, toen zei ik dat de elpee die ik luisterde net iets te veel naar de klassieke kant neigde dan me zinde. Toch liet deze elpee me niet los en wilde ik meer weten over de muziek van Nederlands eigen Louis van Dijk. En het toeval wilt dat ik gisteren een cd'tje vond van m'n vader, een liveconcert van Louis van Dijk en Daniel Wyenberg in Amsterdam. Daar moet bij verteld worden dat de muziek van dit concert me bij de keel grijpt. Het blijft vooral klassieke muziek, maar zonder poespas. Geen strijkers, geen orkest, alleen het geluid van een piano die bespeeld wordt door twee enorm getalenteerde rasartiesten. En een piano heeft iets speciaals, dat is zo in de jazzmuziek, maar ook in de klassieke muziek. Een piano klinkt helder en kan emoties en een bepaalde sfeer of stemming bij me, en ik denk ook een heleboel andere mensen, oproepen. Misschien opent dit cd'tje een weg voor mij om me meer te verdiepen in de klassieke muziek, misschien zelfs ervan te gaan houden.  En deze cd bevat ook nog eens het nodige jazzgeluid, met nummer als 'My Funny Valentine' en het alom bekende 'Take Five'. Misschien staat de jazz toch nog dichter bij klassiek dan ik dacht. Al was ik me er wel van bewust dat de jazz er voor een klein uit voort kwam. En de artiesten op deze cd zijn in allebei de genres meer dan thuis. Een ontdekking waar ik dus uitermate content mee ben.

Om verder te gaan op de jazzmuziek, ik heb meerdere malen aangegeven dat ik de afgelopen paar
weken in een periode zit waar ik veel naar de jazzmuziek luister. Al is het deze week een stuk minder heftig dan voorgaande, het nodige gepiep en getoeter knalt nog wel uit m'n boksen. Gisteren en eergisteren was dit Wynton Marsalis. In eerste instantie samen met Art Blakey & The Jazz Messengers, maar ook als leider van een eigen band. Muziek waar ik vroeger veel naar luisterde, maar een beetje vergeten was. Des te leuker was het om deze muziek weer een klein beetje te herontdekken. En de naam Wynton Marsalis is er niet zomaar een in de jazzmuziek, die twee albums bewijzen dat wel. Die twee albums zullen de komende tijd wel weer een aantal keren m'n oren passeren en niet weer vergeten worden. Ik moet ze weer terug leren kennen, iets waar ik absoluut niet ontevreden mee ben. Het is fijn om muziek te leren kennen, er steeds vertrouwder mee te worden totdat het me dierbaar wordt. Al die albums die me nu ontzettend dierbaar zijn heb ik ook ooit eens moeten leren kennen. Luister maar eens naar onderstaand nummer, in mij ogen een ware jazzklassieker. Verfijnd, maar ook toegankelijk om naar te luisteren.

   
 Het liveconcert van Daniel Wayenberg en Louis van Dijk staat nog steeds op. Het genieten kan nog even doorgaan, welke muziek daarna komt zie ik dan wel weer... wellicht jazz, maar eerlijk gezegd denk ik dat niet. De drang om naar 'Time Out of Mind' van Bob Dylan met het nummer 'Not Dark Yet' te luisteren wordt steeds groter, met dank aan dit bericht. Ik merk sowieso dat de drang om naar Dylan te luisteren steeds groter wordt. Misschien wel omdat het de muziek is die me het meeste rust geeft en orde in de chaos in m'n hoofd schept, iets waar ik het afgelopen jaar enorm veel behoefte aan heb. Dit is één van de redenen waarom ik zoveel van z'n muziek houd, er is voor ieder moment en gemoedstoestand wel een nummer, soms zelfs een heel album. Dat samen met nog een heleboel andere redenen en factoren.