Ik luister voor het eerst
dit jaar naar de elpee 'Sounds of Silence' van Simon & Garfunkel.
Het gekke is dat deze elpee me al een lange tijd erg dierbaar is, het is zelfs één van de eerste elpees die ik kocht of in dit geval kreeg. Maar iedere keer als ik bij de sectie Simon en of Garfunkel kwam ritselde m'n vinger rustig langs deze elpee, opzoek naar bijvoorbeeld 'Bookends', 'Concert in Central Park' of 'Parsely Sage, Rosemary & Thyme'. Niet dat 'Sounds of Silence' voor deze titels moet onderdoen, integendeel.
Vlak nadat ik m'n eerste platenspeler had gekregen kwam m'n vader thuis met deze elpee. Een cadeautje om de collectie een beetje op gang te krijgen. Eerder had ik het verzamelde werk op cd gekocht, maar deze elpee klonk zoveel anders dan die verzamelbox.
Ik denk wel dat velen kunnen zeggen dat Simon & Garfunkel de muziek is waar het onder andere ooit mee begonnen is. Het fijne aan deze elpee dat het meer ervaren klinkt dan hun debuutalbum, maar nog steeds heel makkelijk en aangenaam wegluistert. Met nummers als 'Leaves That Are Green', het wonderschone 'Kathy's Song', 'Somewhere They Can't Find Me' wat overgaat in het volledig instrumentale 'Anji', 'Homeward Bound' en 'April Come She Will'. Al die nummers maken dit album tot een mooi, maar ook simpel album. Zowel muzikaal als tekstueel, maar dat wil niet zeggen dat er geen zeggingskracht en waarheid uit de nummers spreekt. Integendeel, neem als voorbeeld het wereldberoemde titelnummer 'Sounds of Silence', dit nummer vertolkt wat duizenden, misschien zelfs miljoenen mensen bezighoudt. Hoe het geluid van de stilte hetgeen kan zijn waar je behoefte aan hebt, rust en troost kan brengen. Alleen het geluid van de wind, of je eigen ademhaling. Of 'Homeward Bound', wat de behoefte aan huiswaarts gaan beschrijft. Het huis waar je geleefd hebt en leeft, je bed is en de muziek speelt. Het gevoel wat veel mensen kennen als ze weg van huis gaan. Daar komt ook nog eens bij dat het muzikale kunnen van Paul Simon en de wonderschone stem van Art Garfunkel elkaar versterken en aanvullen, maar op sommige momenten ook één geheel vormt. Het zoekende is nog steeds hoorbaar, dit is immers pas het tweede studioalbum wat ze samen uitbrachten. Maar het niet een stoorzender als op 'Wednesday Morning 3 Am', waar weinig zelfgeschreven werk opstaat en de nummers minder één geheel vormen. Eigenlijk klinkt dat zoekende wel goed op dit album, het geeft een beetje kleur aan het album. Maar wat maakt het allemaal uit, het gaat erom dat je kunt genieten van een album, het misschien wel iets met je losmaakt. En doet dit album met me, al komt dat misschien door het verhaal wat er bij mij achter schuilt. Ik heb een zwak voor de muziek van Simon & Garfunkel, altijd al gehad. Dat heeft met veel dingen te maken en dat maakt dat dit album zo ontzettend dierbaar voor me is. Niet zozeer in de zin van dat de muziek enorm goed is, maar het feit dat dit album één van m'n eerste elpees was en dat dit album al weer een paar jaar in de kast staat.
Misschien ben ik wel zo positief over 'Sounds of Silence' omdat er een persoonlijk verhaal achter schuilt, maar goed en lekker klinken doet ie zeker. Het is niet hun beste en het zoeken naar een eigen steil is duidelijk merkbaar, maar ik had al gezegd dat misschien juist wel een positief punt is. En de muziek klinkt goed en luister makkelijk weg, maar doet bovenal een hoop met me. Raakt me op een manier waar niet veel muziek toe instaat is en dit album is me enorm dierbaar. Ook al heb ik er zo lang niet naar geluisterd, hij klinkt nog steeds vertrouwd.
Cijfer: 8,5
Reacties
Een reactie posten