Dit album wordt algemeen gezien als een van Blue Note's beste. Met een van de succesvolste jazzsingels 'Moanin'' en niet alleen een geweldige drummer, maar ook orkestleider Art Blakey. Een album wat overloopt van talent en plezier in het muziek maken. Gevuld met de sax va Benny Golson, met de trompet van Lee Morgan, met de piano van Bobby Timons en natuurlijk niet te vergeten de bass van Jymie Merrit. Stuk voor stuk zijn dit genieën in wat ze doen, genaamd The Jazz Messengers. Natuurlijk bezit ik niet al het geld van de wereld en was ik in Concerto toegewezen op de heruitgave van 'Wax Time Vinyl'. Ik mis de originele hoes, de Liner Notes, maar de geluidskwaliteit is uitermate goed. Als nooit te voren hoorde ik het authentieke Blue Note jazzgeluid op een lp die niet grijsgedraaid is, vol met krassen en dus eigenlijk z'n beste tijd heeft gehad. Wat ik soms mis in de soort jazz die bijvoorbeeld: Glenn Miller en Dave Brubeck maken, is de losbandigheid. Het geluid van het plezier, het geluid van het ultieme staaltje jazz en waar niet op een noot die verkeerd wordt gespeeld wordt gekeken. Dat geluid hoor je wel terug op deze lp, artiesten die, vaak om dat ze zwart waren, niet een contract kregen bij een groot label als 'Rca', en daarom bij , wat het grootste jazzlabel ooit zou worden, aanklopten. Ik hoor de misère die er in die tijd voor de Afro-Amerikanen speelde, dat de muziek die ze maakten, welk genre dan ook, een van de weinige lichtpuntjes in hun leven was. Van het moment dat de naald op kant 1 valt tot hij het einde van kant twee bereikt, zie je de glimlach van de artiesten voor je, wat een plezier en kracht ze uit deze muziek haalden. Wat is jazz toch een mooi genre. Deze plaat is voor iedere bui goed, of je nou moe, boos of blij bent. Als ik in één woord dit album zou moeten samenvatten is het: jazz. Dat ene kleine woordje vat het hele album samen.
Reacties
Een reactie posten