Bob Dylan album voor album #24: Real Live

Algemene informatie:

Releasedatum: 29 november 1984
Opnamedata: Regens midden 1984
Duur: 50:15
Producer: Glyn Johns

Vandaag is 'Real Live' het beste livealbum van Dylan, met de nadruk op vandaag, eigenlijk vind ik dit album maar niks. Ik heb eigenlijk altijd gevonden dat dit album gewoon een poging van CBS was om weer wat geld uit Dylan te trekken en dan maar een livealbum uit te brengen van matige kwaliteit. Dit gevoel kwam vooral doordat de producer van dit album voor mij compleet onbekend is. Maar nu ik hem vandaag na een lange tijd weer eens luister ben ik positief verrast. 'I and I' is prachtig op z'n eigen manier, totaal anders dan het album, maar in een positieve manier. Een euforisch nummer met een prachtig stemgeluid. Met in het refrein een reggaeachtig orgeltje. Toch is bij ieder nummer weer die commerciële toon te horen. Het gaat nog wat worden als 'Empire Burlesque' behandeld gaat worden. Ik vind het fijn dat Dylan toch de akoestische nummers in ere laat en er geen poespas aan toe heeft gevoegd. Ik zeg niet dat ik het niet fijn vind als Dylan z'n nummers in een compleet ander jasje stopt, integendeel. Vaak vind ik deze versie minstens zo mooi als het origineel. Maar nu ben ik moe van het niets doen en wil ik gewoon de oude vertrouwde 'Girl from The North Country' horen, al is het met een compleet andere stemgeluid. 'License To Kill' is redelijk trouw aan het album. Al is weer dat stemgeluid te horen, wat misschien ietwat nonchalant aandoet. Als Dylan mag je nonchalant zingen. Tenminste als hij het op de manier doet die ik mooi vind, dat doet hij hier uitermate. Toch blijf ik het gevoel houden alsof k naar een bootleg luister, de geluidskwaliteit is namelijk niet al te goed. Tenminste de lp, de cd heb ik nog niet geluisterd. Oh ja, die cd dat Dylan 30 jaar een contract bij Columbia had, als we 'Planet Waves' ook als Columbia rekenen, en die rode plastic hoes. Wat een herinneringen die door m'n hoofd spoken als ik aan die series cd's denk. Laten we nu niet 'memory lane' opgaan, het gaat om het album. 'Tangled Up In Blue' met aangepaste tekst, normaal vind ik de vernieuwende Dylan geweldig, maar, zoals ik al gezegd heb, heb ik behoefte aan een versie die trouw blijft aan de originele. Oh, nou klink ik net een anti-Dylannoloog. Een Dylanminimalist dus, als dat een woord is. Een elektrische 'Master Of War', wat een verschil. Oh ja, ondertussen heb ik alweer behoefte aan een vernieuwende Dylan. 'Ballad of A Thin Man' gaat bij mij altijd door merg en been, welke versie dan ook. Al is deze versie wel weer even wennen. En dan eindelijk, als afsluiter, 'Tombstone Blues'. Dylan gaat letterlijk helemaal los.

Vandaag was een rare dag, zo ook deze luistersessie. Ik moet nog steeds wennen aan dit album, al ken ik hem al redelijk lang.
          
Cijfer: 7,5