A Tribute to Bob Dylan: Tweede set

Na een 15 minuten en een aantal gratis drankjes gingen m'n vader en ik weet terug naar het noord balkon.
Niet veel later liep de cabaretier Dolf Jansen op. Hij zong zijn versie van het nummer 'Taking New Bob Dylan'  van Loudon Wainwright. Ik kende dit nummer natuurlijk wel, maar het was alweer opgeslagen in een herinnering die niet vaak naar bovenkomt. Natuurlijk is dit nummer een prachtige hommage aan Dylan en die kop van Dolf maakte het alleen maar amusanter. En toen kwam een van de hoogtepunten van de avond: Anne Soldaat, de gitarist van Tim Knol, met 'Days Of 49'. Niet een nummer van Dylan, maar een nummer wat hij vertolkt heeft op 'Self Portrait'. Alles klinkt beter met een gitaar, helemaal als ie elektrisch is. Daar was ik toen mijn liefde voor Dylan begon van overtuigd. Toen Anne na ieder couplet losging op z'n gitaar en me deed denken aan de solo's van Eric Clapton, was ik voor die paar minuten weer overtuigd van die stelling. Het enige kritiekpuntje wat ik heb: had toch de 10 coupletten helemaal gedaan En toen kwam het nummer waar we al een klein voorproefje van hadden gehad bij Knevel & van den Brink: Nico Dijkshoorn en Tim met 'Most Of The Time'. Nico opende het nummer met een echt Nico Dijkshoorn verhaal/gedicht. Toen eenmaal de  rauwe stem van Nico begon met zingen was ik verkocht. Eigenlijk had ik gehoopt dat Tim ook een coupletje mocht zingen, maar dit nummer is niet bedoeld als een duet, nee, zo was het goed genoeg. In een reactie op deel 1 van deze bespreking werd gezegd dat met Nico bijna niet te praten valt over Dylan in zijn 'Born again' periode en de verwijzingen die in latere nummers te vinden zijn, hier ben ik het helemaal mee eens, maar hij kan wel een prachtige Dylancover neerzetten. En toen begon de ellende. Het publiek wat rechtsachter van het podium zat kon Tim niet horen. Tim werd van alles verweten en dat kleine onderdeel van het publiek begon te roepen en tieren en een klein aantal mensen verliet de zaal. Tim werd lichtelijk geirriteerd en op een gegeven moment zelfs boos en het bleek dat Dylan een groot voorbeeld voor hem is, want het leek bijna alsof ik in het publiek van het 'Judasconcert' ín 1966 zat. Maar gelukkig liet hij zich niet uit zijn concentratie trekken en zette hij een prachtige 'The Man In Me' neer. En aan de mensen die de zaal met een zuur gezicht de zaal hebben verlaten: jullie hebben een geweldige avond gemist. Ik heb een hekel aan de persoonlijkheid en daardoor ook de muziek van David Bowie,maar het enigste nummer wat hij geschreven heeft dat me raakt is 'Song For Bob Dylan'. Bent Van Looy zette als een ervaren entertainer het hele publiek op stelten en gebruikte hij daarvoor het hele podium. En toen kwam eindelijk Ernst weer het podium op gelopen en zetten zijn goede vertaling van 'Deselation row' neer. Hij had wel de moed om hem helemaal volledig te spelen.  De domineeszoon Leo Blokhuis kwam daarna in een chique pak het podium opgelopen. Natuurlijk moest hij weer over zijn traumatische jeugd vertellen en de naam van Jezus een paar keer oneervol gebruiken. Het lijkt wel alsof hij,ondanks zijn droombaan en prachtige hobby, zijn verleden niet achter zich kan laten. En als je niets met Dylan hebt, waarom kom je dan naar deze avond? van mij had hij in zijn massieve muziekcollectie thuis mogen blijven. Gelukkig had hij wel een goed woord voor 'Slow Train Coming' over, maar Dylan live is natuurlijk weer geen pretje. De grote band samen met Henk Hofstede met 'I'll Be Your Baby Tonight' maakte dit gelukkig weer goed. Toen eenmaal clown Freek de Jonge, in een glimmend pak, het podium opliep en een compleet geïmproviseerd stukje opzette, waar hij de zogenaamde akoestiek van het concertgebouw en het boe-roepende publiek in de zeik nam. Hij liet zien dat Dylan wel een heel groot gevoel voor humor heeft. Hij zei o.a.:  'Ik weet zeker als Dylan met zijn rug naar het podium, onverstaanbaar die grappen had gemompeld, dat ze duizend keer grappiger waren'. Toen hij een loopje met de tekst van 'Tweeter And The Monkey Man' nam was ik helemaal om. Eindelijk kwam het 'shine-momentje 'van Tim. Eerst zette hij met Djurre en Nederlands enige countryzanger Jan Van Doorn 'Wallflower' neer. Door deze versie kon ik bijna niet wachten totdat ik een bootleg op kon zetten waar dit nummer opstond. Misschien zelfs de originele versie van Doc Sam. Och en 'Maggie's Farm, dat was de beste van de avond. Het enige nummer waar hij  Dylan imiteerde.,maar wel met een zo'n goede gitaarsolo dat het bijna net leek alsof ik Dylan met The Hawks en een levensgrote Amerikaanse vlag achter zich in Engeland in 1966 zag optreden. "Not Dark Yet' was dan weer niet terug te herkennen. Tim heeft een prachtige stem, dat moge duidelijk zijn. Leun maar achterover,sluit je ogen en denk nergens aan behalve het nummer. Ik kon niets anders dan dat. En toen kwam de finale,'Like A Rolling Stone' met misschien wel de jongste persoon die ooit in het concertgebouw heeft gestaan Arno Mijnten, 15 jaar is ie maar. Ik sta dus gelukkig niet alleen in Nederland. Hij verdiende het grootste applaus van de avond.

Ik ben dus meer dan tevreden de zaal uitgelopen. De hoogste verwachting die ik van deze avond had is uitgekomen. De grootheid van Dylan kon deze avond niet aan tippen, maar het kwam wel zeer in de beurt.

Cijfer: 9