A Tribute to Bob Dylan: Eerste set

Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen. Het tribute-concert van Tim Knol en vrienden was
geweldig, of zoals ze het in het Engels zeggen: superb. Ik heb gezegd dat ik bang was dat het een hommage aan de Bob Dylan zou worden waarvan ieder non-Dylanfan wil dat ie is en blijft. Maar nee, pakweg 20 mensen die letterlijk een hommage aan Dylan brengen. Het begon al toen Tim Knol opkwam en zijn versie van 'Going To Acapulco' speelde. Niet Dylan willen nadoen en net doen alsof je die stem precies hebt als je zingt. Nee, er zijn versie van maken, die bij mij en de rest van de zaal binnenkwam en ons liet genieten en liet beseffen wat voor voorbeeld Dylan voor velen is. Maar toen Djurre De Haan 'Hard Rain' inzette werd ik gelijk weer uit die droom getrokken. Het is toch niet waar hé, dacht ik: 'M'n ergste voorspelling is uitgekomen, Dylan wordt geïmiteerd en letterlijk gecoverd'. Maar toen eenmaal de stem kwam, kon ik weer verder gaan dromen. 'It's a hard rain a-gonna fall'.  Aan het begin van de avond zei ik tegen m'n vader dat ik hoopte dat 'Man In The Long Black Coat' zou gespeeld worden, dat is zoals je misschien wel weet m'n favoriete nummer van Dylan. En ja, als Admiral Freebee de eerste toon op z'n gitaar aansloeg, schreeuwde ik tegen m'n vader een kort, maar krachtige: 'Man In The Long Black Coat!' Eigenlijk mag van mij niemand aan dit nummer komen, maar zoals hij het deed, liet me even die regel vergeten. Misschien wel het meest verrassende nummer van de avond speelde hij daarna 'Trust Yourself''. Hoe hij zijn verhaal over Dylan vertelde door het nummer heen, raakte me op een of andere manier. Misschien kwam het omdat hij het in het plat Antwerps deed en ik het gevoel had alsof ik de enige in de zaal was die kon verstaan wat hij zei. Maar goed, als je opa zegt dat toen jij 4 was hij 5 was, dan is dat natuurlijk waar. Het stukje van Jan Donkers was wel indrukwekkend, maar niet die van een trouwe Dylanfan. Dylan is meer dan gestalkt in z'n leven door AJ webberman en dat verhaal van die naald en dat Webberman in elkaar is geslagen door Dylan, kennen we nu ook wel. Maar toch, het was een indrukwekkend stukje. Daarna kwam Henk hofstede met zijn versie van 'Love Minus Zero' en eigenlijk op het laatst 'If Not For You'. Knap gedaan en zeker goed in elkaar gezet, meer wil ik er niet over kwijt. En toen kwam Marike de Jager, hoogzwanger, de gevreesde trappen afgelopen. En toch wist ze,  met een stem die me aan Jeff Buckely en eigenlijk ook een beetje van Joan Baez doet denken, de zaal te betoveren met een loepzuivere interpetatie van het prachtige 'Mama You Been On My Mind'.  Roos Roosbergen, van de groep Roosbeef, zette een geweldige 'Lay Lady Lay' neer, met een goedgevonden hummeltje. Maar toen ze eenmaal samen met Djurre 'Simple Twist Of Fate' ging zingen, zij is het Nederlands en hij in het Engels, viel het een beetje in het water. Haar stem was net niet krachtig genoeg om zonder versterking goed over te komen. En Dylan gaan vertalen, dat kun je alleen als Ernst Jansz aan. Ivo Victoria kwam met een gedicht opgebouwd uit allemaal losse regels uit Dylanteksten aanzetten. Heel goed gedaan en goed vertaald. Ik vond het jammer dat ik hem bij de uitgang niet kon pakken en thuis nog eens nalezen en de Dylananalist in mezelf naar boven laten komen en de strofen terugleiden naar de songtekst. En toen kwam Ernst Jansz van de trap afgelopen, waarschijnlijk de artiest die het dichtst bij Dylan kwam. Zijn vertalingen hebben het origineel eer aangedaan, maar toch het zo weten te draaien dat het precies goed rijmt. Pas halverwege het nummer besefte ik me dat ik echt naar Ernst Jansz zat te kijken en dat zal me nog lang bijblijven. 'Girl From The North Country'is een nummer wat ik alleen als de als de stemming er goed voor is luister. Het kwam precies zo uit dat op het moment dat Tim Knol begon te spelen  de stemming daarvoor intrad. En m'n ogen sloot en luisterde, en toch af en toe even kijken of Tim er echt stond. En als afsluiter van de eerste set kwam de groep waar ik het meeste op had gewacht: Tangarine. En dan komt, eehm, 'Blowin' In The Wind'. Het nummer wat ik juist hoopte dat niet gespeeld zou worden. En toch betrapte ik mezelf erop dat ik dit nummer toch wel heel goed vind en  datTangarine het heel goed vertolkte.

En toen werd er geroepen: 'Pauze'!. Ik last voor mezelf ook even een pauze in. Dit is waarschijnlijk het stuk waar ik het meeste tijd in heb gestoken. Schrik niet, maar het was minstens 2,5 uur werk, dat is bijna net zo lang als het concert geduurd heeft.. Niet morgen, maar overmorgen komt deel twee.