Drie heerlijke dagen
De afgelopen drie dagen waren heerlijk. Waarom? Nou, de eerste dag ging ik naar mijn geboorteland België toe. Ik ben er altijd graag; de bekende buurt doorlopen, de supermarkt bezoeken en natuurlijk het kind in mezelf naar boven halen en atlijd met de Vlaamse strips thuiskomen. Helaas ben ik niet naar 'The Vinyl Touch' in Mechelen geweest, maar goed ik kan niet altijd m'n zin krijgen. Wel heb ik, toen m'n zus en moeder de welbekende Vlaamse frites gingen halen, dik een half uur over muziek met m'n oude buurvrouw gesproken. Over de tijd dat Marvin Gaye in Mechelen heeft gewoond, over Dylans religieuze periode, over vinyl en nog veel meer. Het is altijd heerlijk om met een mede muziekliefhebber te praten en een nieuwe mening te horen.
Gisteren ben ik met m'n hele gezin naar Buddy Greene en Jeff Taylor geweest. Twee namen die in de gospelscene in Amerika erg bekend zijn en voor duizenden mensen optreden. Hier in ons kleine cultuurbarbaarse landje maar zo'n 150 man. Aan het eind van het voorprogramma verzorgt door The Country Trail Band werden ze opgeroepen als twee van de beste artiesten ter wereld. Dat klopt, want Buddy Greene heeft een prachtig warme stem en speelt geweldig mondharmonica en gitaar. Jeff Taylor, ja, die kun je zo'n beetje ieder instrument in zijn handen geven en hij weet er een prachtig lied op te spelen. Zijn handen zijn niet te volgen als je hem op een piano of accordeon ziet spelen, zo snel bewegen ze en geen een foutje te bekennen. Hij speelt ook niet voor niets in de band 'The Time Jumpers' uit Nashville.
Vandaag is het vooral nagenieten van dit geweldige concert, maar ook heb ik nog een bezoekje aan de lokale platenzaak 'Vinyl And More' gebracht. Ze gaan onder het motto: 'It's All About The Unique Listening Experience'. De luisterervaring van vinyl is ook uniek en kan nooit door een mp3tje verslagen worden. Twee platen van J.J. Cale en twee van Billy Joel rijker, maar weer geen Dylan. Misschien loopt het verzamelen van Dylanplaten toch een beetje op z'n eind. Althans, de officiële platen dan, bootlegs is nog een verhaal apart. Als er niet veel verschil zit tussen drukken, zoals zwarte letters bij de Engelse druk van 'Shot Of Love', vind ik het niet waard om m'n geld daar aan uit te geven. Misschien voor later, als ik het allemaal voor mekaar heb en een salaris verdien.
Gisteren ben ik met m'n hele gezin naar Buddy Greene en Jeff Taylor geweest. Twee namen die in de gospelscene in Amerika erg bekend zijn en voor duizenden mensen optreden. Hier in ons kleine cultuurbarbaarse landje maar zo'n 150 man. Aan het eind van het voorprogramma verzorgt door The Country Trail Band werden ze opgeroepen als twee van de beste artiesten ter wereld. Dat klopt, want Buddy Greene heeft een prachtig warme stem en speelt geweldig mondharmonica en gitaar. Jeff Taylor, ja, die kun je zo'n beetje ieder instrument in zijn handen geven en hij weet er een prachtig lied op te spelen. Zijn handen zijn niet te volgen als je hem op een piano of accordeon ziet spelen, zo snel bewegen ze en geen een foutje te bekennen. Hij speelt ook niet voor niets in de band 'The Time Jumpers' uit Nashville. Vandaag is het vooral nagenieten van dit geweldige concert, maar ook heb ik nog een bezoekje aan de lokale platenzaak 'Vinyl And More' gebracht. Ze gaan onder het motto: 'It's All About The Unique Listening Experience'. De luisterervaring van vinyl is ook uniek en kan nooit door een mp3tje verslagen worden. Twee platen van J.J. Cale en twee van Billy Joel rijker, maar weer geen Dylan. Misschien loopt het verzamelen van Dylanplaten toch een beetje op z'n eind. Althans, de officiële platen dan, bootlegs is nog een verhaal apart. Als er niet veel verschil zit tussen drukken, zoals zwarte letters bij de Engelse druk van 'Shot Of Love', vind ik het niet waard om m'n geld daar aan uit te geven. Misschien voor later, als ik het allemaal voor mekaar heb en een salaris verdien.
Reacties
Een reactie posten