Gedachten over Dylan #1: De man op het podium

Zoals ik gezegd heb ben ik gestopt met de serie 'Songtekst van de dag'. Na een tijdje na te denken
over een nieuwe serie ben ik op de titel 'Gedachten over Dylan' gekomen. Eigenlijk kan ik niet beter mijn verhaal over Dylan vertellen dan te zeggen wat ik over hem en z'n muziek denk. Gedachten is natuurlijk een wijd spectrum waar veel in besproken kan worden. Daarom zal er geen chronologische volgorde in deze serie te vinden zijn. Het ene deel kan het over Dylan en Woody Guthrie gaan en de andere keer over Dylan in de jaren-80. Deze serie wil ik wel lang volhouden, er is immers veel om over na te denken als je het over Bob Dylan hebt. Nu zal ik het hebben over Dylan die live speelt.

Ik zal nooit vergeten toen ik voor het eerst liveconcerten van Dylan ging luisteren. Ik denk dat het nu
3 jaar geleden is dat ik meer dan 360 bandjes voor een belachelijk goedkope prijs vol met bootlegs van Dylan kocht. Het fenomeen Dylan live was ik nog niet mee bekend. En toen ik die bandjes een voor een ging luisteren, waar ik nu nog steeds me bezig ben, maakte vooral de liveconcerten een onuitwisbare indruk op mij. Ieder concert was en is compleet anders en toen ik het verschil hoorde tussen alles 1964 en 1965 ging er een wereld voor me open. Ik ben sindsdien van bepaalde concerten gaan houden en van sommige voelde ik medelijden met het publiek hoe slecht verstaanbaar Dylan was, of in welke arrangement Dylan 'Like A Rolling Stone' nu weer had gestopt. Maar nooit of nooit heb ik niet kunnen genieten, of tenminste een lach op m'n gezicht laten verschijnen als ik toch weer een voor de duizendste keer compleet vernieuwde Dylan hoorde. Nee, Dylan zingt en speelt zeker niet altijd even best op een concert, maar je raakt nooit uitgekeken op hem. Nou heb ik effe genoeg van die kapotgedraaide albumversie van 'Blowin' In The Wind', dan zet je toch gewoon de versie van een liveconcert van 'The Rolling Thunder Revue', of dat prachtige vioolarrangement uit de tour van 2013. En dan kun je morgen weer terugkeren naar 'Blowin' In The Wind' zoals die echt bedoelt is en beseffen dat dit liedje nooit genoeg beluisterd kan worden kan worden.

Een liefde voor de liveconcerten uit de jaren-90 is pas later ontstaan. Toen ik de muziek op zo'n manier kende dat zijn beginnend kapotte stem me vastgegrepen heeft en niet meer heeft losgelaten. Dylan is voor mij het beste op het podium als de jaren zichtbaar beginnen te worden en hij niet meer zo zuiver zingt zoals hij ooit zong. In de jaren-90 is het stadium van die veroudering van z'n stem precies goed en kan ik ervan genieten. Naarmate 2000 begint en zijn stem hoorbaar aftakelt en er duidelijk iets mis mee is, wordt het het af en toe een irritatiepuntje en overheerst de kraak het genieten. Zo rond 2005 spreekt zij stem me wel aan. Dylan zingt alleen nog maar met een kraak en een rasp, maar hij is wel puur en echt en je kunt horen dat hij meent wat hij zingt. Nu is z'n stem weer aan de beterende hand en heeft hij er misschien wel iets aan laten doen. Zijn stem heeft naar mijn mening nog nooit zo goed geklonken. De juiste hoeveelheid gekraak en de juiste hoeveelheid zuiverheid, maar heel af en toe mis ik de Dylan uit de jaren-90 en dan kan ik niet anders dan even een concert uit die tij opzetten, m'n ogen sluiten en me inbeelden dat ik in de menigte sta en meedans op het ritme.  

Zelf heb ik Dylan maar één keer live gezien. Dat was 30 oktober vorig jaar in Amsterdam. Toen speelde hij de nummers van 'Tempest' ongeveer op het album bedoelt waren; waarschijnlijk was ie er nog niet op uitgekeken. ik vond dat teon niet erg, want zoveel luister ik echt niet naar 'Tempest' en de nummers ken ik niet zo goed las bijvoorbeeld 'Ballad Of A Thin Man'. Toch werden de andere nummers veel anders gespeel dan op hun album. Doordat die afwisseling er was sprongen bepaalde nummers er tussenuit en raakte die me alsof het de eerste keer luisteren was.

Ik zou Dylan niet anders willen hebben dan dat hij op het podium doet. Ik ben blij dat alles steeds weer anders klinkt en indruk op me maakt. Nee, gelukkig is hij geen wandelende jukebox die altijd de noten en de akkoorden precies zo zingt en speelt als op die plaat die ongelooflijk veel verkocht is. en gelukkig zingt hij niet als een nachtegaal.