Bob Dylan 17 mei 1966: Dat ene concert waarvan je bijna niet kan uitdrukken hoe goed je hem vindt

Het is dinsdagavond iets over 7, het nieuwe jaar is alweer bijna een wek bezig. Vandaag was voor mij
weer de eerste schooldag na de kerstvakantie. Het is gedaan met de pret en de normale gang van zaken is weer ingetreden. Ik luister nu voor het eerst sinds een hele lange tijd naar het 'judas' concert van Dylan. Het vijfde nummer van de akoestische set 'Desolation Row' is bezig, bijna vijf minuten al, ik heb er nog vijf te gaan voordat het onweerstaanbare 'Just Like A Woman' intreedt. Als ik m'n ogen sluit zit ik tussen de menigte op 17 mei 1966 in Manchester, Engeland. Ik luister helemaal niet vaak naar dit concert. Ik ben bang dat als ik hem te vaak draai de magie van de nummers langzaam aan verdwijnt. Terwijl ik hem nu voor het eerst sinds een hele lange tijd draai hebben de nummers nog steeds de aantrekkingskracht die ze hadden op het eerste moment dat ik ernaar luisterde. Het bijna valse mondharmonica, het stokkende gitaarspel, de vermoeide stem van Dylan, het joelende en juichende, soms doodstille publiek. Nu ik hem weer na al die tijd draai, begint het sentiment en de emotie op te komen. Ik kan niet uitdrukken in woorden hoe goed dit concert is en wat het allemaal bij me losmaakt. En dan moet het explosievolle elektrische gedeelte nog komen. Je kunt zeggen wat je wilt, maar die fase van maar twee jaar waar Dylan in zat heeft iets speciaals, iets wat geen enkele andere fase heeft. Een van de vele creatieve hoogtepunten in Dylan carrière. Als ik nu na al die tijd naar de nummers luister merk ik dat op m'n gezicht een grimas komt en de emoties komen steeds heviger boven. Dylan neemt me mee terug in de tijd, fluistert, spuugt bijna de woorden in m'n oren. Hij speelt het concert speciaal voor mij en niemand anders.

Het einde van dit bericht schrijf ik op woensdagochtend, vlak voordat ik naar school moet. Gisteravond is het concert afgelopen, ik leef weer in het heden. Over een tijdje zal ik het concert weer draaien en waarschijnlijk word ik dan weer mee op reis genomen naar Engeland in 1966.