'Shadows in the Night', Bob Dylan op z'n puurst

Vandaag was het zover, 'Shadows in the Night' lag na maandenlang afwachten in de winkels in
Nederland. Ik prees me vanmiddag ongelooflijk gelukkig toen de postbode langs kwam met het pakketje. Een elpee en voor de liefhebber ook de cd in papieren hoesje. Het label van de elpee of de afdruk op de cd is een imitatie of juist een hommage aan het label van 'Blue Note'. Misschien klopt dat label wel precies bij de muziek.

Ik moet zeggen, ik ben diep, diep onder de indruk. Niet omdat het de nieuwste plaat van Dylan is en ik hem dus wel moest hebben, maar echt omdat ik het mooi vond wat ik hoorde. Dylans muziek is niet iets wat je met mooi kan bestempelen, het overstijgt dat. Maar als ik Dylan echt hoor zingen, puur en zuiver ontroert het me en kan ik zeggen dat het echt mooi is wat ik hoor. Hiermee kan de kritiek op z'n stem ook gelijk mee van de baan gedaan worden. Er is geen kraakje te bespeuren, het klankenspectrum van z'n stem is terug als het al ooit weg is geweest. Laag en hoog, en mooi, bloedjemooi. Dat moge duidelijk zijn

'Shadows in the Night', schaduwen in de nacht. De plaat doet z'n titel eer aan. Het heeft het gevoel van avond en een beginnende nacht. Heel soms draai ik als ik op bed lig en niet kan slapen nog even een album van Dylan, maar nooit kan ik zeggen dat ie geschikt is om rustig mee in slaap te vallen. Sterker nog, ik word er juist klaarwakker van. Deze plaat vormt echt precies de juiste sfeer voor een avond en beginnende nacht. Het vormt de sfeer van een film uit begin en midden 20e eeuw. Precies de sfeer waarin de nummers opgenomen zijn door Frank Sinatra.

De vraag komt dan of je de nummers kan vergelijken met de versies van Sinatra? Ja en nee. Ja, omdat Dylan de zanglijn van zijn opnames volgt. Dit verbaast me eigenlijk wel, de nummers op de handjevol coveralbums van Dylan zijn bijna niet meer te herkennen. Ik had verwacht dat Dylan meer een draai eraan zou geven. Maar toch vind ik het juist nu goed dat Dylan dit niet gedaan heeft. En hiermee komt gelijk het antwoord die nee moet beantwoorden. Frank Sinatra had een dijk van een stem. Dylan mag dan in mijn ogen ongelooflijk mooi kunnen zingen op deze plaat, hij heeft nog steeds niet een dijk van een stem. Dit vormt een groot contrast met de opnames van Frank Sistra. Sinatra's versies zijn mooi en bevatten uitmuntende zanglijnen. Dylans versies worden gezongen met de stem van een oud, misschien moe persoon. Iemand die terugkijkt op z'n jeugd en de nummers daaruit zingt. Met een snik en een lach.

Eigenlijk zou dit de perfecte laatste studioplaat van Dylan kunnen zijn. Ik hoop dit natuurlijk niet, maar de cirkel is rond. Dylan begon met het zingen van nummers van iemand anders en zou hier ook mee kunnen eindigen. De plaat zou een laatste groet kunnen zijn aan de muziek. Aan de muziek die hem gevormd heeft, hem geluk heeft gebracht, maar ook een hoop misère. Dylan zou tevreden kunnen zijn met hoe z'n leven gelopen is. Misschien met de nodige hobbels in de weg. Het is hem allemaal niet makkelijk afgegaan.
Maar wie kan dat zeggen? Sinatra heeft ook de nodige hobbels gehad in z'n leven. Een mogelijke connectie met de maffia. Maar toch is hij en ook Dylan uiteindelijk bij de essentie uitgekomen. Bij de vraag waar we naar toe gaan en wat er komt. Een behoefte om bij geliefden te zijn en God dichtbij te voelen.  Misschien is de tekst uit 'Stay With Me' hierop van toepassing:
'Should my heart not be humble, should my eyes fail to see,
Should my feet sometimes stumble on the way, stay with me.
Like the lamb that in springtime wanders far from the fold,
Comes the darkness and the frost, I get lost, I grow cold.
I grow cold, I grow weary, and I know I have sinned,
And I go seeking shelter and I cry in the wind.
Though I grope and I blunder and I'm weak and I'm wrong,
Though the road buckles under where I walk, walk along.
Till I find to my wonder every path leads to Thee,
All that I can do is pray, stay with me,
Stay with me.'

Het lezen van deze regels vullen me met een gevoel van voldoening. Wat een kracht spreekt er uit
deze tekst. Misschien hebben Dylan en Sinatra dan toch nog iets gemeen. Zo verschillend en toch ook zo menselijk. Zoals jullie hebben kunnen lezen ben ik diep onder de indruk van 'Shadows in the Night'

Cijfer: nu ik zo alles op een rijtje zet klopt alles aan 'Shadows in the Night'. Zelfgeschreven werk staat er niet op, maar dat is juist wat deze plaat zo goed en begrijpelijk maakt. Alle nummers passen perfect bij het leven van Dylan en ook het leven van ieder ander. Bob Dylan op z'n puurst. En als alles klopt aan een plaat, maar ook echt alles kan ik niet anders dan een 10 geven.

Dylan sluit het album af met 'That Lucky Old Sun'. Een nummer over leven, dood en hemel. Misschien verlangt Dylan ook naar een beter oord dan deze wrede aarde. Ik wil dit bericht ook afsluiten met de tekst van 'That Lucky Old Sun':
'Up in the mornin', out on a job,
Work like the devil for my pay.
But that lucky old sun got nothin' to do,
But roll around heaven all day.

Fuss with my woman, toil for my kids,
Wheat till I'm wrinkled and gray.
While that lucky old sun got nothin' to do,
But roll around heaven all day.

Good Lord up above, can't you hear me cryin'?
Tears all in my eyes.
Send in a cloud with your silvery linin',
Lift me to paradise.

Oh, show me that river, take me across,
wash all my troubles away.
Like that lucky old sun, gimme nothin' to do,
But roll around heaven all day.

Like that lucky old sun, gimme nothin' to do,
But roll around heaven all day.'