Op de draaitafel #34: Paul Simon - Paul Simon

Bijna twee weken geleden heb ik de laatste 'Op de draaitafel' geschreven. De bron van inspiratie was voor even uitgeput. Die bron is onderhand al weer volledig gevuld en hoe kan ik beter beginnen dan met het debuutalbum van Paul Simon.

Begin 1972 kwam Paul Simon met zijn naamloze solodebuutalbum, als je het zeldzame 'The Paul
Simon Songbook' niets als volledig album telt. Een korte twee jaar nadat 'Bridge Over Troubled Water' uitkwam, het meest succesvolle en tevens laatste studioalbum van Paul Simon en zijn compagnon Art Garfunkel. Eigenlijk vind ik het jammer dat dit duo als zo snel gestopt is met het maken van albums, maar dit album klinkt toch ook erg goed. En Paul Simons muzikale kunnen komt meer naar voren, hij kon immers voortaan zelf alle keuzes maken. Het album bevat een troubadour-achtige steil. Eigenlijk zou je dit niet verwachten van de man. Het album is rustig, soms erg rustig. Nummers als 'Duncan' en 'Everything Put Together Falls Apart' zijn hier een voorbeeld van. Vanaf kant twee gaat de plaat een andere kant op. Met klassieker en 'oorstreler' 'Me and Julio Down By The Schoolyard' als opener en natuurlijk de ode aan de blues 'Paranoia Blues'. Eigenlijk klinkt het raar om Simon een rauw bluesnummer te horen spelen, maar als de verbazing wegtrekt klinkt het wel goed, erg goed. 'Peace Like A River' is mijn persoonlijke favoriete van het album. Dit nummer heeft me vanaf de eerste luistersessie gegrepen en niet meer los gelaten. De nummers zijn af en toe misschien wat kort. Kort hoeft niet per definitie zeggen dat een nummer slecht is. Het album is verre van slecht, maar de speelduur is wel aan de korte kant. Voor dat je het weet begint het laatste nummer alweer. Misschien is de reden daarvoor dat Paul Simon zichzelf als soloartiest nog moest ontdekken en ontwikkelen. Je hoort het zoeken in de nummers terug, zo bevat het album een wijd spectrum aan genres. Zo is er het volledig instrumentale 'Hobo's Blues' met niets meer dan het gitaarspel van Simon en vioolspel van Stéphane Grappelli. Maar juist dat zoekende en het wijde spectrum aan genres maken dit album het beluisteren meer dan waard.

Zo goed als bijvoorbeeld 'Graceland' of 'There Goes Rhymin' Simon' is ie niet, het zoeken naar een vaste stijl is duidelijk hoorbaar en het album is iet wat aan de korte kant. Maar het album klinkt wel erg goed en daar draait het uiteindelijk om. Met de andere albums van deze rasartiest in het vooruitzicht luister ik heel graag naar dit album.

Cijfer: 8