Op de draaitafel #9: 'Parsley, Sage, Rosemary And Thyme' - Simon & Garfunkel
Ik heb hem toen gelijk gekocht, want vaak eindigen albums als deze in de duurdere categorie van het kringloop. De muziek van Simon & Garfunkel betekent veel voor me. Ik luister bijna net zolang naar hun muziek als Dylan en daardoor ken ik iedere liedje door en door. Dit album ken ik al heel lang, maar, tot die aantal weken terug, stond hij nog niet in de kast. Ik ben heel trots op het plekje wat dit album inneemt, want dit is misschien wel het beste album wat ze ooit gemaakt hebben. Het begint al bij de prachtige bewerking van het wereldberoemde eeuwenoude lied 'Scarborough Fair/Canticle'. Hun stemmen blenden als geen ander en bij de stukken dat ze in canon zingen schiet al het haar op m'n lijf omhoog. Of 'Homeward Bound' dat perfect het gevoel van heimwee beschrijft. En natuurlijk niet te vergeten 'ASimple Desultory Philippic' wat een hele grote knipoog naar Bob Dylan is. Ze bezitten het totaalplaatje, twee prachtige stemmen, een geweldige componist en het vermogen om naadloos synchroon, maar ook in solo te kunnen zingen. De producer Bob Johnston heeft dit maximaal uit ze gehaald, dat mag ook wel voor een producer die veel albums van Dylan heeft geproduceerd. Het nummer 'For Emily, Whenever I May Find Her' vind ik het beste van het album, zonder een speciale reden. Dit nummer raakt me gewoon enorm, misschien weet ik over een paar jaar wel waarom. Ik kan niet genoeg over dit album zeggen. De twee dingen die ik jullie wil meegeven zijn: Koop het album en laat je overdonderen door deze klassieker.
Vandaag ga ik weer wat nieuw vinyl scoren. Vrijdag zal er een album uit deze vondst besproken worden.
Reacties
Een reactie posten