Bob Dylan album voor album #30: Good As I Been To You

Dylan zoals ie hoort te klinken. Dat is mijn eerste gedachte als ik aan dit album denk. Niet te zuiver,
niet te rauw. Niet teveel, niet te weinig. Dit album is precies goed. Veel echt zelfgeschreven werk staat er niet op, maar dat maakt niet uit. Dylan is een meester in het zich eigen maken van andermans songs. Het spat over van de blues in z'n puurste vorm.Het spat over van muzikaliteit. Traditionals als: 'Frankie and Albert', 'Black Jack Davey', 'Arthur Mcbride' en natuurlijk niet te vergeten 'Tomorrow Night'. Het laatste is sinds de eerste luistersessie voor mij een van zijn beste. Ondanks dat het niet zelfgeschreven is raakt ie me diep. Het gitaarspel is buitengewoon goed. Ik kan z'n handen bijna zien dansen. Akkoord voor akkoord, lied voor lied. Z'n stem is prachtig. Het raspt, het kraakt en ik weet zeker dat een bezoekje aan de dokter zeker geen kwaad kan, maar toch is z'n stem wonderschoon. Ik vind nog steeds dat Dylan kan zingen als geen ander. Het gaat om het gevoel weten over te brengen, niet om alle noten naadloos weten te raken. Je kunt dan nog de stem van een nachtegaal hebben als je niet zingt vanuit je hart heb je er geen ene sikkepit aan. Het album vertelt verhalen. Over personen, het leven en het plezier van muziek maken. Dylan is altijd vreselijk goed geweest in het vertellen van verhalen, daarom past dit album hem zo goed. En is het vooral een album wat een diep plekje in m'n hart heeft.

Cijfer: 8,5