Op de draaitafel #10: The Wall - Pink Floyd

Het moest er een keer van komen, een 'Op de draaitafel' voor een album van Pink Floyd. Eigenlijk is
'The Wall' veel te mooi en eigenlijk veel te lang om in een bericht van hooguit 300 woorden te bespreken, maar ik zal m'n best doen.

Ik heb nooit zo vaak naar dit album geluisterd. Het is er simpel weg nooit echt van gekomen, maar toen ik maandag de naald op dit album liet vallen was ik overdonder en heb ik meer dan een uur met gesloten ogen genoten. Ik heb altijd van autobiografische albums gehouden. Dit album is deel gebaseerd op het leven van Roger Waters, hij zingt onder andere over het verlies van zijn vader in de oorlog en daardoor een overbeschermende moeder, de geboorte van zijn kind en moeite met docenten. Door de sterke band die er achter zit en het gebruik van geluidsfragmenten en -effecten is dit album baanbrekend geweest. Dit geluid had nog niemand eerder gehoord en daardoor is dit album het meest verkochte dubbelalbum ooit geworden. Zelf vond ik de eerste luistersessie het experimentele gedeelte van dit album soms moeilijk om naar te luisteren. Het nummer 'Don't Leave Me Now' is bijvoorbeeld misschien wel iets te  vals gezongen. En 'Is There Anybody Out There' vond ik maar creepy. Maar de tweede keer begon ik de context van deze nummers in het album te snappen en de derde keer vond ik ze geweldig. Het verspreiden van het nummer 'Another Brick In The Wall' is geniaal gevonden. "Comfortably Numbed' is een nummer wat me diep raakt, heel diep. En 'Hey You' is misschien wel het beste van het album. Dit zijn zomaar een aantal nummers uit de schat van de 26 nummers die op dit album staan. Ik vergeet vast nog een heleboel dingen die ik over dit album wil zeggen, maar ik heb nog meer te doen vandaag. Het laatste wat ik wil zeggen is : Trek dit album nu uit de kast en luister, of als je hem nog niet in de kast hebt staan ren dan heel snel naar de platenzaak en laat je overweldigen door dit ultiem staaltje muziek.