'Dinsdagochtendblues'

Ik ben vanochtend de dag begonnen met  kant twee van 'Kind of Blue'. Kant één had ik gisteren aan het begin van de nacht gedraaid, omdat ik niet kon slapen. Zo was ik zonder dat ik het door had met m'n kloptelefoon op in slaap gevallen, vlak nadat de laatste klanken van 'Blue in Green' klonken. Ik wilde eigenlijk beginnen aan het schrijven van het vierde deel van 'Jazz, meer dan muziek'. Maar ik wil er nog even mee wachten, omdat ik weet dat jazz voor velen muziekliefhebbers een moeilijk gebied kan zijn. Een genre wat moeilijk te begrijpen is, soms misschien als een bij mekaar geraapt zooitje klinkt. Daarom een wat algemener bericht.

Ik moet trouwens nog zeggen dat ik gisternacht of vanochtend, het is maar net hoe je het wilt benoemen, begonnen was met 'Freedom Suite' van Sonny Rollins. Ik luisterde naar deze plaat terwijl ik aan het lezen was in 'Dromen van Johanna' het boek bij de cd van Ernst Jansz. Een aantal jaren geleden, ik schat ergens in 2010, was hij klaar met het vertalen van een aantal teksten van Bob Dylan naar het Nederlands. Tijdens dit proces heeft hij een aantal brieven geschreven aan een vriend, in het boek H. genoemd. Hierin vertelt hij regel voor regel wat hij vertaald heeft en waarom, wat hij weggelaten heeft en iets anders voor in de plaats gekozen heeft. Soms zinnen heeft omgewisseld of van enkelvoud meervoud gemaakt heeft. Dit alles met nog een aantal wetenswaardigheden over de achtergrond van de teksten. Over Edie Sedgewick, een mogelijke vriendin van Dylan, over Sara, over de bijbel als inspiratiebron voor Dylan. Al zegt Ernst Jansz zelf de teksten vanuit een atheïstisch oogpunt te willen bezingen. Daarom vertaald hij bijvoorbeeld de strofe 'In the fury of the moment I can see the Master's hand' met 'in het brandpunt van het ogenblik zie ik de meesterhand'. Meester zonder hoofdletter dus, Ernst Jansz heeft het niet over God, Dylan vrijwel zeker wel. Er wordt een aantal keer geciteerd uit het boek 'Ik Jan Cremer derde boek', al betwijfel ik of Jan Cremer de gebeurtenissen die hij bijschrift echt heeft meegemaakt of gewoon uit z'n duim zuigt, zie voor aanvulling hier. Hij beweert verantwoordelijk te zijn voor te titel van 'Visons of Johanna', volstrekt belachelijk als je het mij vraagt. Al met al is het boek zeker een aanrader, ik heb het immers in één dag uitgelezen. De cd is ook zeker niet onaardig. Al is het misschien een beetje een zwakke productie. Ik ben van mening dat de vertalingen beter uit de verf hadden kunnen komen. Daarom zou ik willen aanraden om de live-dvd ook zeker te bekijken.

Ik had het boek zo rond twee uur uit, luisterde nog even verder naar 'Kind of Blue' en viel dus zoals gezegd met m'n koptelefoon nog op in slaap.

Vanochtend begon ik dus met kwant twee van 'Kind of Blue' terwijl ik begon met lezen in 'Een studie in rood' of de beter klinkende originele titel 'A Study in Scarlet'. Het eerste boek over Sherlock Holmes en Dr. John Watson geschreven door Sir Arthur Conan Doyle. Een detective verhaal gemixt met de tweede kant van 's werelds best verkochte jazzalbum, twee dingen die naar mijn mening erg goed samen gaan.

Nu staat 'Reggata de Blanc' van de 'The Police' op. Ik kocht deze elpee ongeveer vier maanden geleden bij de lokale platenzaak van Alphen aan den Rijn. Het verheugt me dat in m'n woonplaats op tien minuten afstand een platenzaak zit. Sinds het aanschaffen van deze elpee heb ik hem slechts sporadisch gedraaid. De reden? Het is niet helemaal m'n muziek. Begrijp me niet verkeerd, ik beleef zeker een hoop plezier nu tijdens het draaien. Maar ik voel niet de behoefte om hem over een week of twee weken weer te draaien. Er zijn een hoop andere albums die veel meer die behoefte bij me oproepen. 'Oh Mercy' van Bob Dylan bijvoorbeeld, maar ook vrijwel alle 'American Recordings' van Johnny Cash.

Enfin, ik luister rustig verder naar 'Regatta de Blanc' en zak achterover met m'n boek...