Op de draaitafel #48: Giant Steps - John Coltrane

Vandaag heb ik een lang gepland bezoek aan platenzaak Concerto in Amsterdam gedaan. En ik ben meer dan tevreden met een aardige vondst thuisgekomen. Vandaag wil ik graag het eerste album uit deze vondst bespreken, 'Giant Steps' van John Coltrane. 'Giant Steps' is het derde album wat ik van Coltrane heb gekocht, eerder kocht ik al 'Blue Train' en meesterwerk 'A Love Supreme'.

Kant één telt 4 nummers, titelnummer 'Giant Steps', gevolgd door 'Cousin Mary', wat echt voor zijn nicht Mary geschreven is, 'Countdown' en afsluiter 'Spiral'. Het album wordt gezien als het afscheid van Coltrane aan de bebop. En dat valt te merken, de nummers op kant één zijn uptempo, vrolijk, er worden veel akkoorden gebruikt, maar door dit alles is het wel een zeer indrukwekkend geluid. Het raakt me zeer zeker, het is een zeer indrukwekkend staaltje muziek dat zeker. Toch licht mijn voorkeur toch wat meer bij de cooljazz, modale jazz zoals Miles Davis het noemde. De jazzballades weten me echt te ontroeren, en ontroeren doet de eerste kant me niet. Begrijp me niet verkeerd, dit betekent niet dat ik de nummers van de eerste nummers niet goed vind. Integendeel, als ik alleen maar jazzballads zou luisteren, zou het betekenen dat ik een depressief persoon ben. Ik heb zeker zo af een toen een droevige periode en dan heb ik veel behoefte aan 'modale jazz'. Maar ik heb zeer zeker ook periodes dat ik blij ben en dan gaat een stukje bebop er zeker bij me in.

Kant twee begint met 'Syeeda's Song Flute', een nummer geschreven voor de toen tienjarige dochter van John Coltrane. In de liner-notes staat dit geschreven: 'Syeeda’s Song Flute has a particularly attractive line and is named for Coltrane's 10-year-old daughter. 'When I ran across it on the piano," he says, "It reminded me of her because it sounded like a happy, child's song.'
Het doet hem, en mij inderdaad ook, denken aan een vrolijk kinderliedje. Maar toch klinkt het lied verre van simpel of kinderlijk. Het indrukwekkende spel van Coltrane maakt van dit vrolijke kinderliedje een geweldige jazzsong. Die swingt en, zeer simpel uitgedrukt, gewoon goed klinkt. Kant twee gaat verder met het nummer 'Naima'. Een nummer wat Coltrane voor zijn vrouw Naima geschreven heeft. En hier komt naar voren wat ik eerder in dit bericht beschreef; het raakt me, het ontroert me. Een ballad, een lied vol emotie. Je kunt bijna zelf voelen wat Coltrane voor zijn vrouw voelde. Voor mij het beste nummer van de plaat. Kant twee sluit af met 'Mr P.C.',  door Coltrane geschreven voor de legendarische contrabassist Paul Chambers die ook op dit album meespeelde. Die zowel met Coltrane samenwerkte in de band van Miles Davis als dus op dit album waar Coltrane de leider is. Een vrolijk nummer voor een vrolijke man. En Paul Chambers is inderdaad een geweldig muzikant. Hij speelde bijvoorbeeld mee op het legendarische 'Kind of Blue'. Een man die in alle jazzstromingen thuis was.

Samengevat is 'Giant Steps' een ontzettend goede jazzplaat. Niet perfect, maar hij is z'n geld en plaats in m'n platenkast meer dan waard. Een rustig album is het niet. Het swingt, is uptempo en zeer vrolijk, de luisteraar kan even uitrusten en wegdromen bij het prachtige 'Naima' om dan af te sluiten met het vrolijke nummer 'Mr P.C'. Een album wat ik ongetwijfeld nog velen malen uit de kast zal trekken en dan met veel plezier en verbazing zal beluisteren.

Cijfer: 9