Kind of Blue, avondgenot

Ik heb vanavond, voor jullie is het waarschijnlijk al gisteravond, met een hoop interesse naar de
laatste 'DWDD Summerschool' gekeken. Een college over 'Kind of Blue', het best verkochte jazzalbum aller tijden. En ja, ook bij mij staat ie in de kast, op zowel cd als elpee. Of 'Kind of Blue' ook mijn favoriete jazzalbum is weet ik niet. In de 'Op de draaitafel' over dit album schreef ik dat het zeer zeker wel het album is wat me het meest rustig maakt. Modale jazz, noemde ze het in het college. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat dit het jazzalbum het meest beluisterd heb.

Wat voor een persoon was de man achter 'Kind of Blue'? Een junk met losse handjes en een hobbelige weg achter de rug. Een beeld wat van een groot aantal kunstenaars wordt geschept. Creatieve personen zijn gevoelig voor verslaving, zegt men. Misschien is dit wel zo. Creatieve mensen, dus ook zeer zeker muzikanten, zijn verslaafd om orde in hun rust te scheppen.

Ik kan zeggen dat ik verslaafd aan muziek ben, ik kan letterlijk niet zonder. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik muziek heb geluisterd en ik denk dat er geen maand voorbij gaat zonder dat ik naar 'Kind of Blue' luister. Ik kan niet zonder muziek en 'Kind of Blue' omdat het rust en orde in de chaos in m'n hoofd schept. Ik merk vaak dat het stormt in m'n hoofd, ik m'n gedachten niet kan uitzetten. En als ik dan 'Kind of Blue' opzet hoef ik nergens meer aan te denken, behalve aan de muziek.

Weet je wat ik doe, ik pak 'Kind  of Blue' nu uit de kast, leg hem op de draaitafel en ga genieten.. Avondgenot.

12 over elf 's avonds, de laatste klanken van 'Flamenco Skethces' hebben net m'n oren gepasseerd. Een goed begin van de nacht.