Op de draaitafel #26: Still Crazy After All These Years - Paul Simon

Ongeveer een jaar geleden kwam ik thuis van het kringloop met de plaat 'Still Crazy After All These
Years' van Paul Simon. Toen ik deze plaat voor het eerst opzette ging er een nieuwe wereld van muziek voor mij open. Er is iets aan Paul Simons stem, de muziek en de teksten dat een gevoel van euforie in me laat oproepen. Een gevoel wat me laat verlangen naar meer, dat is ook waarschijnlijk de reden dat er ondertussen wel wat meer platen van zijn hand in de kast staan. Het is alweer een tijdje geleden dat ik deze plaat voor het laatst heb beluisterd, hoog tijd dus om er nog eens een draai aan te geven.

De plaat opent gelijk met het titelnummer, wat gaat over de ontmoeting van een oude vriendin. Een goed openingsnummer en zeker een goeie titel. Een nummer wat m'n aandacht trekt en me laat afvragen wat deze plaat nog meer te bieden. Na één jaar tijd ken ik deze plaat goed, maar toch ontdek ik altijd wel weer iets nieuws. 'My Little Town' volgt daarna. Één van de laatste studionummers die Paul Simon en Art Garfunkel samen hebben opgenomen. Tevens is dit nummer ook te vinden is op Garfunkels soloplaat 'Breakaway', een plaat die ook in m'n kast staat. Er schuilt een wereld van van verschil tussen deze platen. De ene is alleen zelfgeschreven werk, de ander alleen covers. Zo komt dit nummer in een compleet verschillend daglicht te staan op alle twee de platen. Op alle twee de platen kijk, en luister, je met een net iets andere bril. En een persoonlijk verhaal schuilt er ook achter dit nummer. Iedere keer als ik dit nummer hoor denk ik terug aan het deel van m'n kindertijd wat ik doorgebracht heb in het kleine dorpje Bonheiden vlakbij Mechelen in België. '50 Ways To Leave Your Lover' is de grote hit van dit nummer. Wat wil je, een kinky melodietje een makkelijk in het oor liggende tekst en je hebt zo een hit. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. Zoals ik gezegd heb, deze plaat verlangt naar meer. Zo kan ik niet wachten totdat 'I Do It for Your Love' begint te spelen. Het zoveelste liefdesliedje wat er verschenen is. Je zou verwachten dat dat onderwerp weleens de bodem van de put had gezien en toch echt weleens een einde aan het fenomeen liefdesliedje zou komen. Dit nummer bewijst maar weer eens het tegendeel en dat liefde een onderwerp is om over te blijven schrijven. Dan de afsluiter van kant één, 'Night Game'. Een nummer wat een misdaad beschrijft midden in de nacht, in maar 4 coupletten. Met weinig woorden een verhaal weten te vertellen is een gave die alleen aan de beste singer-songwriters is gegeven. Paul Simon bewijst zijn plekje in die lijst door dit nummer te hebben geschreven. Op het einde van het nummer brengt de Brusselse Vlaming Toots Thielemans zijn authentieke mondharmonicaspel ten gehore. Ja, een artiest van wereldklasse uit het piepkleine België. We zijn halfweg, de plaat kan omgedraaid worden. De naald valt op de opening van kant twee, 'Gone At Last'. Een nummer wat zwaar geïnspireerd is op de prachtige gospelkoorwerken. Misschien neigt het zelfs ietwat naar een parodie. Zoals ik veel gezegd heb, heb ik een zwak voor die over de top gospelnummers en dus valt dit nummer bij mij positief in de smaak. Dan 'Some Folks' Lives Roll Easy' wat naar mij mening een verwijzing naar de onrecht in de wereld. Hoe sommigen dingen onterecht zijn verdeeld over de mensen: de één heeft alles, de ander niets. 'Have A Good Time' en 'You're Kind' zijn voor mij een beetje de 'inkakkertjes' van het album. Niet erg speciaal, maar zeker ook niet verkeerd. Een goeie onderbreking van het album. Eindelijk, het nummer waar ik het hele album op heb zitten wachten, de 'grand finale', 'Silent Eyes'. Paul Simon heeft nooit echt aangegeven dat hij een religieus persoon is. Maar hij voelt zich wel verbonden met zijn Joodse afkomst. Daarom waarschijnlijk de keuze om een nummer over Jeruzalem te schrijven. Een nummer vol bombastischt geklank en een over de top achtegrond koor. Maar toch overlaadt ie me ieder keer weer met een vrachtwagenlading vol kippenvel. Een nummer moet goed voelen en dat doet dit nummer zeker.

Pooh, dat heb ik ook weer van m'n maag. Een erg lang stuk. Wellicht is dit een voordeel, misschien een nadeel. Het bewijst maar wat voor een impact die album op me maakt.

Cijfer: 9