Gedachten over Dylan #16: Een donkere stem en een heleboel andere dingen...

Vanaf vrijdag tot vandaag ben ik bezig geweest om 'Time Out Of Mind' te beluisteren. Op de
achtergrond draait nu de laatste kant met ook gelijk het laatste nummer 'Highlands'. Ik heb er twee dagen over gedaan om bij dit nummer uit te komen, het langste nummer uit Dylans oeuvre. 2 lp's, 4 kanten, een uur en een kwartier muziek. Eigenlijk doe ik er altijd wel wat langer over om 'Time Out Of Mind' in zijn totaliteit te beluisteren. Goed, het maakt allemaal niet uit; uiteindelijk gaat het om de muziek die op de plaat staat en die, die is ongelooflijk goed. Een topper, dat is ie met een prachtige donkere stem. N.a.v. het tweede deel van 'Dylan en anderen' heb ik de afgelopen dagen ook veel naar het debuutalbum van Keith Green geluisterd. In het boek waar ik het toen over had staat dat Dylan gezegd heeft dat dit één van zijn favoriete album is. Ik neem het niet zo nauw met de zogenaamde 'feiten' en 'quotes' die in dit boek staan. Schrijvers zijn er altijd erg kien in om een heleboel uit hun duim te zuigen. Maar doordat het boek het over dit album had ben ik het wel meer gaan luisteren. En eigenlijk is het ook wel één van mijn favoriete albums, al komt het alleen maar door de sterke connectie met Dylan. 'Highlands' heeft ondertussen het middelpunt bereikt. Waarschijnlijk heeft Dylan dit verhaal wat de de loop van een dag in het leven beschrijft ook uit zijn duim gezogen. Toch krijg ik altijd een beeld van Dylan bij dit nummer, het zal wel aan mij liggen. En die donkere stem blijft me verwonderen. Ik heb me eigenlijk voorgenomen om nooit meer een biografie over Bob Dylan te lezen. Ik krijg er altijd de kriebels van. Toch zal 'De spirituele zoektocht van een rusteloze pelgrim' niet de laatste zijn die ik lees. Het punt is eigenlijk dat er veel te veel over zijn leven wordt geschreven en veel te weinig over zijn muziek. En bij mij draait het uiteindelijk om de muziek........