Een dinsdagavond (of althans een deel daarvan)

Dinsdagavond, kwart over zeven. Ik draai de plaat "Harvest' van Neil Young. Inmiddels een plaat die
een beetje op me begint in te werken en de nodige herkenningspuntjes en favorieten heeft. Toch kan ik m'n hoof en or en niet volledig bij de plaat houden. Natuurlijk omdat ik dit blogbericht schijf, maar ook omdat deze week in het teken van presteren staat. Toetsweek op de middelbare school, ik denk een gebeurtenis die voor veel van m'n bloglezers al een tijd achter hen ligt. Ik zit er nog middenin. Ik denk ook aan een aantal films die ik de afgelopen dagen heb bekeken, naast muziek een andere grote hobby van mij. Muziek maakt natuurlijk een film, zo staan er ook een aantal soundtracks in mij kast. M'n gedachten dwalen af naar de film 'Jackie Brown' van Quentin Tarantino. Niet het beste of het bekendste wat hij gemaakt heeft, maar muziek speelt er een grote rol in. Het nummer 'Across 110th Street' van de soulzanger Bobby Womack, speelt een grote rol in de film. Ook de plaat naar cd-revolutie, iets wat nu juist omgekeerd is. En nu dwalen m'n gedachten weer af naar de tijd dat ik begon met vinyl verzamelen. Nog een tijd voor de zogenaamde 'revival' van het vinyl en dat platenzaken gevuld zouden zijn met hipsters opzoek naar die ene eerste pressing. Gekukkig kan ik zeggen, hoe jong ik ook ben, ik ben begonnen voordat het cool was. September 2011, m'n twaalfde verjaardag. Ik kreeg m'n allereerste platenspeler. De koning te rijk. 'Slow Train Coming' ligt al klaar. M'n vader legt uit hoe ik de plaat uit de hoes moet pakken en voorzichtig hem op de draaitafel moet leggen. De naald laat ik voorzichtig op het vinyl vallen. Eerst wat gekraak en dan, 'Gotta Serve Somebody'. Op dat moment ontstond de grootste hobby in m'n leven, één van de mijlpalen. Enfin, wat zal ik zeggen? De eerste kant van 'Harvest' is alweer afgelopen. Het is mooi geweest, kant twee is voor morgen...