Op de draaitafel #41: October - U2

Ik heb niet veel geluisterd naar 'October' het tweede studioalbum van Ierse rockband U2. Ik denk dat
de keren dat ik ernaar geluisterd heb op twee handen te tellen valt. Daar is eigenlijk niet echt een reden voor. Het is niet hun beste album, maar zeker het beluisteren waard. Wel weet ik dat dit album bij uitkomst, en nu nog steeds erg bekritiseert wordt. De voornaamste reden daarvoor zijn de zwaar christelijk getinte teksten. Er wordt altijd veel kritiek op bands en artiesten gegeven als ze hun christelijke kant laten zien. Dat was zo met Bob Dylan, Stevie Wonder, in mindere mate Johnny Cash. Toch ontroeren de teksten me. Het nummer 'Tommorow' bijvoorbeeld, wat gaat over Bono's veel te vroeg overleden moeder. Hij zingt over hoe hij haar mist, maar ook weet dat ze nu in beter oorden verkeerd en op
een dag haar terug zal zien. Of 'With A Shout' wat gaat over de terugkomst van Jezus op de Olijfberg in Jeruzalem. Ook bevat dit album een imposant spectrum aan muzikale solo's. De echoënde gitaar van The Edge en de drumintros van Larry Mullen Jr.

Dit album was voor mij het tweede album wat ik van U2 kocht. Ik moet bekennen dat ik een lichtelijke zwak voor hun muziek heb. Albums als 'The Joshua Tree' en 'War' hebben een speciale plek in m'n hart. Tevens zijn dit in mijn ogen de twee beste album die ze gemaakt hebben. Het punt met 'October' is dat ze duidelijk nog opzoek zijn naar een eigen steil en ook weer naar vernieuwing. Ze zijn blijven hangen in hetzelfde sfeertje als 'Boy', maar proberen tevens een nieuwe weg in te slaan met langere en diepgaande, soms erg christelijke teksten. En muzikaal gezien neigen ze iets meer naar de pop kant, dan rock. Ook de grotere ruimte voor gitaar en bas maken het album donkerder dan het voorgaande. Hier en daar gooien ze er een geluidseffectje in. Al die wisselende soorten muziek geven het album een beetje een rommelige sfeer. Soms is dat rommelige net iets te veel, andere keren klinkt het weer verbluffend.

Na dit album kwamen ze met 'War', nog later kwam 'The Joshua Tree'. Albums die zowel muzikaal geweldig in elkaar zitten, als mooi zijn om naar te luisteren. 'October' staat een beetje in de schaduw van deze twee albums. Klinkt lang niet zo goed, doet misschien een beetje onervaren aan. Maar de band was ook nog onervaren, hadden net hun naam een beetje de wereld ingekregen. Toch vind ik dit album nog steeds het beluisteren meer dan waard. De stem van Bono blijft uniek, de gitaarsolo's zijn geweldig om naar te luisteren, de drums spelen een belangrijke rol, wat in andere album wat minder was. Al bij al vind ik het een prima album, met momenten zelfs erg goed. Niet hun beste, maar ikzelf kan heel goed luisteren naar deze plaat.

De kritiek op U2 en deze plaat kan ik heel goed snappen. Het is en blijft muziek waar je nu eenmaal van moet houden. Soms doet het een beetje goedkoop aan, en ze hebben ook echt de nodige missers uitgebracht. Een bepaald soort muziek dat veel bij iemand los kan maken, maar iemand anders kan diezelfde soort muziek weer helemaal niets vinden. De een houdt ervan, de ander niet. Zo is het met U2 en een heleboel andere artiesten en bands ook. En 'October' is misschien het album waar je het meeste kritiek op kunt geven. Op de teksten en het christelijke aspect daarvan, op de gitaar, op de rommeligheid. Misschien is het album ook wel veel te snel uitgebracht, soms klinkt het onaf. Maar toch doet het album iets met me. Ontroert me en met sommige momenten raakt het me en daar gaat het om. Het doet iets met me, dat hoeft niet te zeggen dat een ander daar ook zo over denkt. Je hoeft niet op wat de menigte en critici af te gaan. Je kunt pas een oordeel vellen als je het zelf gehoord hebt en bij mij is dat een positief oordeel. 'October' is een album waar je van moet houden, maar als je dat doet klinkt ie erg goed. Het is geen meesterwerk en niet één van hun beste, maar dat hoeft ook niet altijd...  

Cijfer: 8