Op de draaitafel #39: Miles Ahead - Miles Davis

Vandaag heb ik de vakantie ingeluid met een bezoekje aan de prachtige stad Leiden. Uiteraard ben ik naar platenzaken Plato en Velvet geweest. Bij Plato heb ik de elpee 'Miles Ahead' gekocht.

Afgelopen zondag schreef ik een 'Op de draaitafel' over 'Kind of Blue'. Verreweg het bekendste album van zijn hand en misschien ook wel het beste, al ben ik daar nog steeds niet helemaal over uit. Er zit een groot verschil tussen 'Kind of Blue' en 'Miles Ahead'. Zo creëert 'Kind of Blue' een veel intiemere sfeer met een minimaal geluid, wat werkelijk waar prachtig is. Op 'Miles Ahead' leidt hij een 19 hoofdig orkest. Het zou je bijna doen denken aan het Glenn Miller Orchestra met hun bombastische en soms overweldigende blazers. Toch doet dit album absoluut niet bombastisch aan. Sterker nog, Davis draagt net als op 'Kind of Blue' de muziek met zijn trompetspel en houdt het orkest in bedwang. Niet te veel, maar ook niet te weinig. Je zou bijna kunnen zeggen dat het Cooljazz is, maar dan op een uitvergrote manier met een paar instrumenten meer. Ook heeft Davis geen enkel nummer zelf gecomponeerd, onder andere het bekende 'The Duke' van Dave Brubeck staat erop. Maar toch weet hij volledig zijn eigen ding met iedere nummer te doen. Het ene swingt, het andere is meer relaxt.  Tevens is dit de eerste samenwerking van Davis met jazzmusicus en arrangeur Gil Evans. Samen met Rudy Van Gelder misschien wel de belangrijkste figuur in het produceren van de grote jazzplaten. In de vorige 'Op de draaitafel' schreef ik ook dat het trompetspel van Davis een soort van de stem is, het gedeelte wat vorm geeft aan de muziek. Op dit album is dit, misschien in iets mindere mate, ook zo. Davis draagt de muziek, speelt tussen de andere instrumenten door, soms tegen de maat in. Hij is tegelijkertijd de dirigent, solist, de stem, en deel van het orkest. Hij is degene die het meeste de aandacht weet te trekken, en terecht. Zijn naam staat immers op de cover, en met dit album doet hij die naam ook meer dan eer aan.

Ik ben de afgelopen tijd erg onder de indruk en bezig met 'Kind of Blue'. Het is één van de weinige albums geworden die met het meest dierbaar zijn en ik muzikaal ook het beste vind. Het is dus moeilijk om dit album er los van te zien. Ik denk ook dat veel Miles Davis fans vinden dat dit en andere albums van hem in de schaduw van 'Kind of Blue' staan. Toch is 'Miles Ahead' eigenlijk bijna net zo goed. Nee, het heeft in veel mindere mate een rol gespeeld in de ontwikkeling van jazz en muziek in het algemeen. Ook raakt het me minder dan 'Kind of Blue', maar dat is een kwestie van smaak. Ook ken ik dit album nog veel minder. Maar als ik het los wil zien van dat iconische album, blijft het toch een meesterwerkje. Het swingt en is relaxt op precies de goede momenten, het is prettig, maar ook mooi om naar te luisteren en het is bovenal een album wat maar weer eens de genialiteit van Davis laat zien.

Dit bericht heb ik geschreven tijdens en vlak na de eerste luistersessie. Heel veel meer kan ik dus er niet echt over kwijt, ik moet het immers nog voor een heel groot deel leren kennen. Toch liet dit album al tijdens de eerste luistersessie een diepe indruk bij me achter. Ook dit album zal met de komende luistersessies vertrouwder worden, me steeds dierbaarder worden. En waarschijnlijk zal ik iedere keer weer iets nieuws ontdekken en anders erover gaan denken. Maar niets is mooier dan dat. Nieuwe muziek ontdekken en beter leren kennen. De nieuwe lp in de kast zetten en iedere luistersessie weer er meer van gaan houden, tot het uiteindelijk onmisbaar is geworden. En dit album zal hoogstwaarschijnlijk onmisbaar voor mij worden. Ik kijk uit naar dit moment en tot die tijd wil ik deze plaat steeds meer en beter leren kennen. Maar bovenal genieten van dit werkelijk geniaal staaltje muziek...    

Cijfer: 9,5