Fidelity

De avond is nog vroeg; ik luister naar Getz Au Go Go en heb net Duivels van Dostojewski, in de vertaling van Hans Boland, aan de kant gelegd. Het is goed vertoeven, te midden van boeken en muziek.

Getz Au Go Go verscheen in 1964 en is een iets minder bekend, maar daarom niet minder goed album van Stan Getz en zijn destijds nieuwe kwartet, samen met Astrud Gilberto als zangeres. Het album werd opgenomen tijdens twee concerten in datzelfde jaar. Met Astrud en haar man Joa Gilberto nam Getz onder andere de klassieker Getz/Gilberto op; het album dat de definitieve doorbraak, met onder andere de hit Girl From Ipanema, van bossa nova als subgenre van de jazz inluidde. Zelf draai ik Getz/Gilberto zeer regelmatig, althans, dat deed ik, het laatste half jaar of wat, heb ik even een pauze genomen van dat album; het is geen album dat zich eindeloze keren laat draaien en nog steeds 'fris' blijft klinken, althans dat is het niet voor mij. 

Getz Au Go Go verschijn bij Verve, tezamen met Blue Note en Impulse!, hét jazzlabel. Al verschenen er bij Verve minder radicale platen; het is niet voor niets dat John Coltrane bijvoorbeeld voornamelijk voor Impulse! als label koos, indachtig A Love Supreme, maar meer nog: Ascension en Offering. Dat label wordt niet voor niets the house that Trane build genoemd. Maar reeds schemert het, deze tijd vraagt om de zachtere kanten van de jazz en dat biedt Getz Au Go Go. Zowel Verve als de andere twee van de Grote Drie zijn reeds eigendom van Universal Music Group, het grootste muziekconcern ter wereld, met een marktaandeel van 32 procent. Het is tegenstrijdig dat die vrijgevochten muziek die de jazz is, daar nu voornamelijk zijn huis heeft. Het is misschien de reden dat Verve nu de muziek van Diane Krall, slap aftreksel van de vocale jazz, maar die goed verkoopt, uitgeeft. Een tweede Billie Holiday, Sarah Vaughan of Astrud Gilberto schuilt nu niet onder de hedendaagse artiesten bij Verve, althans: Melody Gardot, zij is niet mis.  

In de jaren- 60 niet meer, maar in de jaren-50 stond er altijd iets in de trant van 'Hi-Fi' op de albumhoezen van de platen van Verve, op de platen van Billie Holiday bijvoorbeeld. Dat is tekenend voor die tijd, wat onder audiofielen The Gold Era of Recording wordt genoemd. Die aanduiding is terecht, er is in de decennia die volgden weinig progressie geboekt wat de fidelity van geluidsopnames betreft. Integendeel, nu, ja, wie zegt dat vroeger alles beter was, heeft het mis, zo bewees de Vlaamse filosoof Maarten Boudry een aantal jaar terug, maar toch, vooruitgang is niet iets vanzelfsprekend. De opnamekwaliteit van de gemiddelde popplaat sedert de jaren-90 is slecht, gecomprimeerd. Maar laat ik niet teveel zeuren, het aanbod van muziek, ook goede opnames, ik luister immers naar een heruitgave van Getz Au Go Go uit 2020, is groter dan het ooit geweest is en de kosten van behoorlijk goede speakers, koptelefoons, platenspelers, enzovoorts, zijn lager dan ze ooit waren. Dus, wat dat betreft heeft Boudry nog steeds gelijk.  

Enfin. Inmiddels schemert het niet meer, maar begint het echt donker te worden. Getz Au Go Go nadert zijn eind, zo is het tijd om weer verder te lezen in Duivels. Het blijft goed vertoeven, zo tussen de boeken en muziek ...