Electrifying

Eind november 2016 verscheen tezamen met The 1966 Live Recordings, waarop alle opnames staan van de concerten van Bob Dylan uit 1966, The Real Royal Albert Hall 1966 Concert! Ik kocht de elpee, of nee, kreeg hem cadeau van mijn vader, niet veel dagen nadat de elpee uitkwam en draaide hem uiteraard. Sindsdien draai ik hem weinig, valt mijn keuze meestal op The Bootleg Series Vol. 4, die gekscherend de titel Live 1966 The "Royal Albert Hall" Concert draagt, maar de aanhalingstekens horen niet voor niets bij de titel: destijds werd de opname van dit concert verspreid als zijnde het concert dat Dylan gaf in The Royal Albert Hall; in werkelijkheid is het een opname van Dylans concert in Manchester. Dat verklaart tevens waarom de daadwerkelijke opname van Dylans concert in The Royal Albert Hall verscheen onder de titel The Real Royal Albert Hall 1966 Concert!

Enfin, waarom ik meestal grijp naar het concert in Manchester, is waarschijnlijk omdat dit album, in mijn puberjaren, tot het werk behoorde van Dylan dat ik het meeste luisterde. De versies van Dylans nummers op dit album, zijn voor mij dé liveversies geworden, de rest klinkt al gauw als een mindere versie; een aftreksel, een minder sterke, soms zelfs waterige versie van een goede kop, sterke koffie. En als bij een goede kop sterke koffie, komen de nummers van het Machester-concert sterk binnen, prikkelt het, meer dan het concert in The Royal Albert Hall doet. 

Voor velen is Dylan op het toppen van zijn kunnen in zijn 'elektrische’ periode, die de jaren 1965 - 1966 beslaat, is al wat erna komt minder, sommigen zijn zelfs afgehaakt na Blonde on Blonde, anderen haakten af toen Dylan een christen werd. 

Ik ben nooit, sinds ik in 2008 Shot of Love en Saved ontdekte, een periode die mijn leven met Dylan inluidde, bij een bepaalde periode van Dylan afgehaakt, al heb ik natuurlijk wel mijn voorkeuren, al veranderen die voorkeuren met de tijd. Lange tijd luisterde ik niets anders dan Desire en opnames van The Rolling Thunder Revue, later was het door een alles verlammende depressieve periode niet veel meer dan Time Out of Mind. In mijn puberjaren was het vooral de elektrische periode van Dylan: Bringing it all Back Home, maar meer nog Highway 61 Revitsited, Blonde on Blonde en het Machester-concert dus. Die muziek, het elektrische, het harde, het schreeuwen, het spugen van Dylan. Wat anderen als vals zouden bestempelen, paste voor mij in het rebelse aspect van mijn puberjaren, het verzet tegen alles en iedereen, de wereld, zoals Dylan zich verzette tegen die befaamde Judas-uitspraak. Het was electrifying. Ik verkeerde in extase, in een absolute hyperfocus, zat roerloos voor mijn stereo, met mijn handen die mijn hoofd ondersteunden, en mijn voeten die ritmisch meetikten, terwijl de muziek door mijn kamer schalde. Mijn ouders lieten me godzijdank mijn gang gaan; mijn vader, zelf een Dylanfan, al werd mijn fandom snel groter dan het zijne, stimuleerde het zelfs, wetende dat het in mijn geval alleen muziek was, meer nog dan literatuur, dat me uit de put kon trekken. 

Nu het rebelse voor een groot deel geweken is, ik alweer ruim een half jaar op mezelf woon, en ik weer luister naar het Manchester-concert, is het op dit moment vooral het akoestische gedeelte dat electrifying werkt, zoek ik tijdens Tell Me Momma de volumeknop om mijn oren wat rust te kunnen geven. Al zal het elektrische gedeelte altijd symbool blijven staan voor die vormende puberjaren, waarin ik Dylan en de muziek in het algemeen echt, wezenlijk begon te ontdekken ...