"Rough-and-Rowdy-Ways-tijd"

Ik draai de afgelopen, tropische dagen, waarin Nederland langzamerhand Rutte’s ‘nieuwe normaal’ intreedt – wat krijg ik toch een jeuk van die term – Rough and Rowdy Ways. Even geen boeken, even niks dan Dylans nieuwste eigenlijk. Met uitzondering van wat jazzplaten van Coltrane en Bill Evans om de oren weer fris te maken voor Rough and Rowdy Ways. En wat stripboeken, om het brein weer klaar te maken voor de concentratie die Dylans nieuwste vereist.

De plaat groeit, hij wordt meer en meer integraal onderdeel van m’n muzikaal geheugen. Het meehummen begint, het wachten op bepaalde zinnen of bepaalde stukken muziek, zoals dat ook bij Slow Train Coming en Oh Mercy het geval is. 

Ik weet niet precies hoe vaak ik Rough and Rowdy Ways nu exact geluisterd heb. Een keer of vijftien, misschien zelfs twintig. Hij verveelt nog niet, verre van zelfs. De plaat groeit iedere luistersessie weer. En als de laatste noten van Murder Most Foul geklonken hebben, verlang ik alweer naar de eerste noten van I Contain Multitudes. 

Ik verlang ook naar 17 juli, de dag dat de elpee op de mat zal vallen en ik Dylans werk ook fysiek kan bewonderen. Hopelijk heb ik tegen die tijd het geld bij elkaar gespaard om een nieuwe platenspeler te kopen, m’n oude heeft het een tijd geleden begeven, na heel wat jaren van trouwe dienst. 8 om precies te zijn. Ieder nadeel heeft z’n voordeel. Het is een reden om nu voor een betere speler te gaan. Iets om naar uit te kijken, met in het bijzonder het leggen van het verse vinyl op de platenspeler, de naald te laten vallen en de eerste noten van I Contain Multitudes die zullen klinken. En het omdraaien van de plaat natuurlijk. Een rustmoment om even tot mezelf te komen, uit de stoel te stappen, naar de speler te lopen, en het vinyl om te draaien, om voor de tweede keer de naald te laten vallen op de kant die tevens nog vers is. Het duurt nog een kleine drie weken, maar ik kan er nu al blij van worden.

In de tussentijd heb ik een nieuwe DAC en koptelefoonversterker waar ik me mee kan vermaken. . Die nieuwe DAC bevalt uitstekend. Alles klinkt er een stuk warmer door. Zo ook de stem van Dylan op Rough and Rowdy Ways. Een warm bad. De maturiteit, het randje komt nog meer naar boven, zonder schel te worden. Integendeel zelfs. Dat ontbreekt op de andere apparatuur die ik heb. De kriebels komen om ander werk voor het eerst op deze setup te draaien.

Oh Mercy bijvoorbeeld met de 'swamp sound'. Hoe zou die hierop uitkomen? Waan ik me hiermee nog meer op de Dylan-planeet, die geen enkele connectie met het dagdagelijkse leven hier op aarde heeft? Maar het moet nog even wachten. Het lukt me nog niet om Rough and Rowdy Ways aan de kant te schuiven. Dat zal ook nog wel een aantal dagen duren. De komende dagen bestaat er geen dag of nacht, het blijft even 'Rough-and-Rowdy-Ways-tijd'. Tot de plaat volledig in mijn geheugen is opgenomen. En dan zal ik hem nog draaien en meezingen, dat vooral. Want daar leent de plaat zich ook nog voor. 

De slaap haal ik later wel in ...