"Rough and Rowdy Ways"; het beste Dylan-album van de 21'ste eeuw

Na 8 bittere jaren waarin geen studioalbums met zelfgeschreven werk van Dylan verschenen zijn, is ie daar dan eindelijk: Rough and Rowdy Ways. Gisteren verschenen de cd-versie en een highres-audio download. 17 juli zal de elpee verschijnen. 

Ik heb er bewust voor gekozen de cd niet te kopen, dat kostte me moeite als verzamelaar, maar feit is. dat ik cd's allang heb opgegeven voor FLAC- en DSD-bestanden, die in combinatie met een goede dac even goed, vaak zelfs beter klinken dan een cd. Daarbij komt ook nog dat een cd-speler van audiofiele graad bakken met geld kost, terwijl een uitstekende DAC, waarvoor geen geld wordt besteedt door de producent aan componenten die voor een cd-speler vereist zijn, maar al het geld in behuizing, stroomvoorziening en de DAC gaan zitten, een stuk beter te begroten is. Resultaat: meer waar voor je geld. Je plugt je computer in via USB en je (ik in ieder geval) draait vrijwel nooit meer een cd, met die verschrikkelijke, beschaamtelijke boekjes en plastic omhulsel.  Vandaar dus dat ik het album heb gedownload en de elpee gepreorderd.  

Daarbij is Rough and Rowdy Ways in een hogere bitrate beschikbaar als download dan de cd heeft. Dat klinkt (in ieder geval puur technisch gezien) beter dan een cd. Al is er veel debat over in hoeverre een hogere bitrate ook daadwerkelijk tot een hoorbaar verschil leidt ten opzichte van een cd. Voor Rough and Rowdy Ways kan ik het niet zeggen. Ik heb de cd niet. Maar high-res maakt de muziek er zeker niet minder om.

De mix klinkt goed, erg goed zelfs. Inmiddels heb ik het album vier keer geluisterd. Eén keer op mijn actieve luidsprekers en drie keer op m'n koptelefoon. Het geluid is ruimtelijk, zeker op de koptelefoon. Dylans stem is crisp, rijp en is net iets voor in de mix geplaatst. Op boxen zal je dat hoogstwaarschijnlijk niet horen, maar op een koptelefoon wel. Voor de rest zijn de jaren hiervoor die Dylan heeft besteedt aan z'n crooner-werk ook duidelijk te horen. Z'n stem is prachtig, vol, technisch perfect, met precies de juiste hoeveelheid rasp - dat randje wat eerst tot ergenis van velen leidde.  

Dylans band, met name Charlie Sexton, bewijst zich ook weer. De muziek draagt de stem en het thema van de nummers precies goed. Geen instrument neemt het van Dylan over. Met name op een koptelefoon, wat ik eerder al zei, ligt Dylans stem iets voor in de mix, wat ervoor zorgt dat z'n stem nog beter uitkomt dan op boxen. En de band net een tikkie subtieler.

Recensies

En dan zijn er nog de recensies in de kranten. Over het algemeen zeer lovend, de sterren vliegen je op de oren, maar de ergernis over de kinderachtige manier waarop gerecenseerd wordt, wordt er niet minder om. De pers is het er unaniem over eens: Rough and Rowdy Ways is een meesterwerk. Maar: verder gaan een groot gedeelte van de artikels over de stem die nu goed is, maar dat lang niet is geweest (bullshit), Sinatra-albums die verschrikkelijk waren (nog meer bullshit) en de persoonlijkheid van de man die z'n Nobelprijs niet kwam ophalen (het zal me een worst wezen.) Maar gelukkig is de pers wel in staat om - door al het mierenneukerig gezeik heen - te erkennen dat het een magnifiek album is. 

Lyrics

Ook tekstueel gezien is Dylan op het toppen van z'n kunnen. Een greep uit een aantal strofes; uit welke nummer ze komen mag je zelf uitzoeken, het plezier ligt hem immers voor een groot deel bij het uitpluizen van Dylans teksten: 

If I had the wings of a snow white dove

I'd preach the gospel, the gospel of love

A love so real, a love so true

I've made up my mind to give myself to you

I live on a street named after a Saint

Women in the churches wear powder and paint

Where the Jews, and Catholics, and the Muslims all pray

I can tell they're Proddie from a mile away

Goodbye Jimmy Reed, Jimmy Reed indeed

Give me that old time religion, it's just what I need

I can see the history of the whole human race

It's all right there, it's carved into your face

I study Sanskrit and Arabic to improve my mind

I wanna do things for the benefit of all mankind

I say to the willow tree, "Don't weep for me"

I'm saying to hell to all things that I used to be

Well, I get into trouble, then I hit the wall

No place to turn, no place at all

I'll pick a number between a-one and two

And I ask myself, "What would Julius Caesar do?"

I will bring someone to life in more ways than one

Don't matter how long it takes, it'll be done when it's done

Enzovoort, enzovoort. Het literaire meesterschap spat langs alle kanten van het album af. Het moge duidelijk zijn, dit is waarom Dylan die Nobelprijs heeft gekregen. Daarbij komt ook nog dat dit album meer dwarsverbanden aangaat met cultuur (in al haar vormen) en geschiedenis dan welk Dylan-album dan ook. Anne Frank, The Rolling Stones, Indiana Jones,The Godfather, Scarface, de volledig ondergewaardeerde zanger Jimmy Reed, de 'beide richtingen tegelijk'-methode van John Coltrane, jazzklassieker Willow Weep For Me, Walt Whitman, Ezra Pound. Enzovoort, enzovoort. Genoeg om een boek met tekstanalyses over te schrijven.  

Conclusie

Enfin. Wat kan ik zelf nog over Rough and Rowsy Ways zeggen?  Het is een cliché, maar woorden schieten te kort. Muziek (en de werkelijkheid in haar algemeenheid) vallen niet te beschrijven. Luister dus naar Rough and Rowdy Ways en wordt weer opnieuw, zoals Dylan als geen ander kan, volledig opgezogen in het meesterwerk. En pluis uren aan een stuk de teksten uit. 

Het hoge woord mag eruit: wat mij betreft is Rough and Rowdy Ways zowel muzikaal, als tekstueel gezien z'n beste plaat sinds Time out of Mind. Het beste Dylan-album van de 21'ste eeuw, dus (tot nu toe). Een instant classic die zich mateloos meet met de beste van His Bobness, zoals Blonde en Blonde, Blood on the Tracks en Oh Mercy.