Schetsen van flamenco

Over terug komen bij het vertrouwde gesproken, ik luister weer eens naar jazzklassieker 'Kind of
Blue' van Miles Davis en aanhang. Afsluiter 'Flamenco Sketches' is net begonnen, de ontroerende saxofoon solo van John Coltrane is bezig. Op één of andere manier grijpt 'Flamenco Sketches' me bij de strot, welke reden daarvoor is weet ik niet. De muziek danst, schept een beeld van, ja van muziek. Misschien past het schilderij hiernaast wel bij de muziek . Schetsen van flamenco In de 'Op de draaitafel' over dit album schreef ik dat het trompetspel als het ware de stem van het album en het nummer is. Hetgeen wat de muziek draagt en de boodschap overbrengt. Daar sta ik nog steeds achter, echter trekt deze luistersessie het spel van John Coltrane me meer. Misschien omdat hij op dit album een zachter spel ten gehore brengt. Het einde van 'Flamenco Sketches' is gelukkig nog niet aangebroken, en als het zo ver komt blijf ik met een beetje een leeg gevoel achter. En juist daarom is dit nummer de perfecte afsluiter van meesterwerk 'Kind of Blue'. Juist dat onbevredigend einde van 'Flamenco Sketches', het 'open' einde, maakt het nummer tot een perfecte afsluiter. Niets is perfect, maar 'Flamenco Sketches' komt daar zeer zeker dicht bij in de beurt. Het onontkoombare is geschied, 'Falmenco Sketches' heeft z'n einde bereid. En nu stilte...