Het levend houden van de jazz

De jazzperiode waar ik afgelopen vrijdag inkwam is nog steeds volop bezig. Ik heb die dagen gevuld met 'Miles Ahead' van Miles Davis en orkestleider Gil Evans, 'Moanin'' van Art Blakey, een documentaire over het leven van Miles Davis en een documentaire over dat van Chet Baker. Tevens heb ik ook geluisterd naar het laatste concert van Chet Baker, gespeeld in Duitsland twee weken voor z'n dood in Amsterdam. Een legendarisch en prachtig concert. En een raar idee dat hij twee weken hierna zo tragisch om het leven kwam.  Het vergoot het geveol wat het concert opwekt wel. Is dat niet altijd zo met muziek waar een verhaal achter zit?

Deze week was ook de 100ste geboortedag van Billie Holiday. Een ongeëvenaarde jazzzangeres, met een
turbulente levensweg. Maar wat een muziek, helemaal voor het tijdsbeeld. Ik moet eerlijk bekennen dat ik buiten haar muziek niet zo veel over haar leven weet. Ik weet dat ze een hardnekkige verslaving had, maar veel verder kom ik niet. Ik heb met tot nu toe voornamelijk verdiept in de jazz uit de jaren-50. In de bop en cooljazz of westcoastjazz zoals sommigen het noemen. Ik moet me eens in haar gaan verdiepen, maar nu niet. Nu is het tijd voor wat anders, het is tijd voor het tweede liveconcert van Chet Baker wat ik dit weekend ga beluisteren, het concert uit Tokyo in 1987. Maar onderstaand nummer is zeker het beluisteren waard.

Het is een paar uur later, het liveconcert van Chet Baker heb ik inmiddels beluisterd. 'Greatest Hits' van Dave Brubeck staat inmiddels op. In mijn ogen een hele goede samenvatting van z'n werk, al is het natuurlijk onmogelijk om op één enkele elpee al het goede werk van deze man te krijgen. Een bijzondere man in de geschiedenis van de jazzmuziek. Al mag het af en toe wat minder 'netjes' van me, maar dat is slechts mijn persoonlijke mening.

Enfin, de plaat loopt alweer op z'n eind. Ik heb vandaag de jazz weer een klein beetje levend gehouden. Het is genoeg voor vandaag... morgen is er weer ruimte voor de jazzmuziek.