Op de draaitafel #31: The Dark Side of the Moon - Pink Floyd

Er zijn albums die algemeen en zo'n beetje door iedereen goedgevonden worden. Vaak tergen mensen
als ik echte fans die de ware pareltjes van die groep of artiest kennen. 'Animals' bijvoorbeeld is het enige album van Pink Floyd wat ik in m'n kast heb staan die niet echt onder het grote 'mainstream' publiek bekend is. Dit was een van de redenen dat ik de afgelopen paar jaar niet echt op zoek was naar dit album, ik weet uit ervaring dat de meeste geprezen, soms ook de meest overgewaardeerde albums zijn. Nu weet ik dat ik menig muziekliefhebber tegen de haren in zou strijken als ik zou zeggen dat 'Dark Side Of The Moon, het op een na beste verkochte studioalbum aller tijden, als overgewaardeerd zou bestempelen. Je moet maar zo denken, ik sta aan het begin van m'n leven en kan dus niet alle beste albums aller tijden in de kast hebben staan. Sinds vandaag, met dank aan Facebook Messenger en de TNT, staat het album dan eindelijk in m'n kast. Ik kan er weer eentje afstrepen.

Het is maart 1973, het jaar dat de groep Pink Floyd met een baanbrekend album komt. Een album met een wereldberoemde hoes van de prisma die een 'normale' streep wit licht in een regenboog veranderd. Een mooi iets om te zien, met wellicht de  boodschap dat van alles iets moois te maken is.  Het album is experimenteel, helemaal voor die tijd, en belicht de zaken in het leven die nu nog steeds van toepassing zijn. Denk aan: geld, ruzie, kritiek op de politiek, vriendschap en het breken daarvan. Het bespreekt de onderwerpen die niet fijn zijn, onderwerpen die het waard zijn om kritiek op te leveren. Het album opent en eindigt met een hartslag, wat wellicht staat voor de bron van al het leven. Als een van de eerste albums is er een Synthesizer te horen, die soms vreemde geluiden uitstoot. De nummers vloeien in elkaar over en vormen één geheel. En er is meer ruimte voor de aparte en mooie stem van David Gilmour, een stem die me persoonlijk meer aanspreekt dan die van Roger Waters. Ik ben persoonlijk iemand die van normale instrumenten houdt en nummers die teksten hebben waar ik een boodschap aan kan geven. Ik ben dan ook niet iemand die de muziek van Floyd helemaal geweldig vindt en iedere dag ernaar luister. De albums die ik hiervoor al in de kast van hen had staan waren voor mij een uitdaging om te luisteren, of beter gezegd, gewoon geen album die makkelijk te beluisteren zijn. Je moet je hoofd erbij houden om alle klanken goed te kunnen verwerken. Er zit zoveel in dit album dat dit ook opgaat. De muziek ontspant me niet. En toch is dit album een erg, erg goed album. Ja, ik moet er voor zitten en zal heus niet iedere dag, of zelfs week deze plaat opzetten. Het is epirimenteel en maakt gebruik van onnatuurlijke klanken. Maar ik ben iemand die, uitzonderingen daargelaten, iedere muziek wel kan waarderen en van kan genieten. Ik blijf trouw aan Johnny Cash, Dire Straits en Simon & Garfunkel met hun mooie muziek en heldere klank en Bob Dylan met zijn prachtige teksten en muziek, maar Pink Floyd is een groep die met dit album toch weer bewezen heeft dat ze baanbrekend zijn geweest, hun steentje aan de muziekgeschiedenis hebben bijgedragen. Experimenteel hoeft niet per se slecht of negatief te zijn.  Het is z'n tijd gewoon ver vooruit en dat hebben goeie albums altijd. Dat zijn de albums die overblijven en de tand des tijd doorstaan. Die herinnerd  worden en altijd zullen blijven bestaan.

Kortom:  Een album wat baanbrekend is en ver vooruit z'n tijd. Het vermoeid me misschien een beetje en is niet altijd een feestje voor het oor, maar wel een album wat me laat genieten en ten minste m'n aandacht trekt en absoluut niet verveeld.

Cijfer: 9