De 'BOBcast', een uitkomst voor de Dylanfan

Godzijdank, er blijkt op de publieke omroep ergens nog wel ruimte te zijn voor een nicheprogramma. Helaas, Boeken en Vrije Geluiden zijn wegbezuinigd en ‘vervangen’ door aanfluiting van een tv-programma Mondo. Maar gisteren heeft de podcastserie de BOBcast het licht gezien. Een serie die uitgezonden wordt door de VPRO, 26 delen zal behelzen en enkel en alleen over muzikant, dichter, schrijver, schilder, beeldhouwer, kortom: het fenomeen Bob Dylan gaat. Niet zonder reden werd de podcast gisteren uitgezonden, het was namelijk de verjaardag van His Bobness. Negenenzeventig is de man geworden. En de podcastserie zal precies tot zijn tachtigste verjaardag lopen. We hopen maar dat de man nog zolang heeft, al is er vooralsnog geen reden om hieraan te twijfelen.

Wie luistert daar nou naar, in deze tijden, een podcast over Bob Dylan, zou je denken? Nou ja, ik dus en met mij de andere Dylanfanaten in Nederland. Dat zijn er niet een hele hoop, maar genoeg. Onder de ’s Neerlandse Dylanfanaten scharen zich onder andere Chris Kijne en Lars Hulshof, de initiatiefnemers en producenten van de serie.

De podcast is een uitkomst wat mij betreft, in deze tijd, waarin alles op de tv, radio en in de krant over corona lijkt te gaan. Tijd voor inhoud. Nou ja, inhoud? De eerste aflevering, waarin Matthijs van Nieuwkerk werd geïnterviewd, laat zich vooral kenmerken door wat de Dylanfan, en alle fans for that matter, graag doen: lullen over je idool. Wat mij betreft is dat verre van erg, want ik luister graag naar gesprekken over Dylan en het bijbehorende fanatisme. De mateloosheid. De mateloosheid in het verzamelen, alles willen hebben; platen, cd’s, cassettes, bootlegs, maar ook de boeken die over en van de man verschijnen, en nog erger: krantenknipsels, posters, stickers, buttons, you name it. En, bovenal, de mateloosheid in kennis vergaren. Alles willen weten over de muziek en de teksten, maar ook over Dylans leven, wat voornamelijk bij speculeren blijft. Is ie nog steeds in de Heer, haalt hij plezier uit het eindeloze toeren sinds ’88, is hij bewust van de status die hij heeft in de (muziek)wereld, is hij gelukkig? Wat doet het er allemaal toe? Ach ja, je kunt het niet helpen als Dylanfan.  

Ik was tijdens het luisteren van de eerste aflevering gecharmeerd door Matthijs van Nieuwkerk. Wie had gedacht dat een man van die allure als een bakvis blijft wachten voor de tourbus van Dylan in Parijs, iedere ochtend naar expectingrain.com surft, en de teksten van Dylan eindeloos uitpluist en zijn exegese eraan geeft? En Matthijs van Nieuwkerk maakte ook duidelijk dat het niet alleen bij bewondering blijft; Dylan geeft ook wat terug. Dat vertaalt zich zeker niet in wat veel andere artiesten doen: een leuk woordje brengen op een podium, dat doet Dylan (vrijwel) niet, maar enkel en alleen in de muziek en de bijbehorende tekst. Matthijs meende in z’n puberjaren z’n vader beter te begrijpen door Ballad of a Thin Man. Time Out of Mind hielp mij in een langdurige depressie en droeg zelfs bij in het overwinnen hiervan. En ook ik heb in m’n puberjaren, waarin ik me onbegrepen voelde door en boos was op alles en iedereen, veel aan Dylan gehad. Bijvoorbeeld aan het roemruchte concert uit ’66, waarin Dylan de man in het publiek die hem Judas noemde een leugenaar noemde, gevolgd door: play it fuckin’ loud. Ja, dacht ik als vijftienjarige, zo hoort het; laat je niet kisten, Bob, en ik laat me ook niet kisten, het zijn leugenaars, stuk voor stuk.

Enfin. Luister de BOBcast, zou ik zeggen. Tenminste, als je jezelf ziet als Dylanfan, wat dat ook moge betekenen, anders zal het uur aan praten (en vooral speculeren) over Dylan je weinig boeien. Maar ik kijk zeker uit naar de 25 afleveringen die nog resten.