Jeff Buckley's 'Just Like a Woman'
Tom Willems was een lange tijd bezig met een serie artikels op zijn blog over covers van nummers van Bob Dylan. 'Luister, ik doe je na' heette die serie. Wat opvalt aan die serie is dat maar een zeer klein percentage van de honderden covers die Tom Willems luisterde als goed werden bestempeld. Dat verbaast me niet; ik denk dat, als ik een zelfde serie zou schrijven, ik ook maar een klein aantal covers als goed zou bestempelen. De reden beschrijft de titel van Toms serie het beste. Covers van nummers van Dylan zijn in veel gevallen eigenlijk imitaties. Artiesten proberen de grootmeester na te doen. Waarom zou je dat doen, denk ik dan. Er is geen reden om een nummer te coveren als het een imitatie wordt; we hebben het origineel immers al.
Dan is er nog een categorie artiesten die Dylan niet probeert te imiteren, maar het nummer eigen maken. Het vormen naar hun stem & muziek. Veel covers die in die categorie vallen weten mij ook niet te beroeren. Misschien gebruik ik het origineel te veel als referentiekader. En, als elfjarig Dylanfan, ken ik praktisch geen enkele artiest die in mijn ogen aan het kaliber van Dylan kan voldoen. En toch, en toch: bij tijd en wijle luister ik een cover die ik goed vind, waar de artiest het nummer dusdanig eigen heeft gemaakt dat het haast een nieuw nummer wordt, dat weer een andere kijk biedt op de tekst en een ander 'gevoel' oproept tijdens het luisteren.
Jeff Buckley is hierin geslaagd met een cover van Just Like a Woman, die staat op het livealbum Live At Sin-é. Jeff Buckley heeft het nummer nogmaals gecoverd in de studio, zo kwam ik te weten toen het album You and I verscheen. Dat album is een compilatie van het vroegste werk dat Buckley in de studio opnam voor Columbia Records. Er staan wat demo's op van nummers die op Grace zijn verschenen, nummers die nooit eerder zijn uitgebracht en dus een cover van Just Like a Woman – wat mij betreft het absolute hoogtepunt van het album. Net als dat Just Like a Woman het hoogtepunt is van Live at Sin-é. De vraag of het zo goed is als het origineel van Dylan is wat mij betreft een nonvraag. Dat is hetzelfde als de vraag of de vertaling van het werk van Allen Ginsberg of Dylan Thomas zo goed is als het origineel; dat kan nooit. Maar Buckley's versies van Just Like a Woman zijn retegoed én complete and utterley different dan het origineel, en zo hoort het.
Dan is er nog een categorie artiesten die Dylan niet probeert te imiteren, maar het nummer eigen maken. Het vormen naar hun stem & muziek. Veel covers die in die categorie vallen weten mij ook niet te beroeren. Misschien gebruik ik het origineel te veel als referentiekader. En, als elfjarig Dylanfan, ken ik praktisch geen enkele artiest die in mijn ogen aan het kaliber van Dylan kan voldoen. En toch, en toch: bij tijd en wijle luister ik een cover die ik goed vind, waar de artiest het nummer dusdanig eigen heeft gemaakt dat het haast een nieuw nummer wordt, dat weer een andere kijk biedt op de tekst en een ander 'gevoel' oproept tijdens het luisteren.
Jeff Buckley is hierin geslaagd met een cover van Just Like a Woman, die staat op het livealbum Live At Sin-é. Jeff Buckley heeft het nummer nogmaals gecoverd in de studio, zo kwam ik te weten toen het album You and I verscheen. Dat album is een compilatie van het vroegste werk dat Buckley in de studio opnam voor Columbia Records. Er staan wat demo's op van nummers die op Grace zijn verschenen, nummers die nooit eerder zijn uitgebracht en dus een cover van Just Like a Woman – wat mij betreft het absolute hoogtepunt van het album. Net als dat Just Like a Woman het hoogtepunt is van Live at Sin-é. De vraag of het zo goed is als het origineel van Dylan is wat mij betreft een nonvraag. Dat is hetzelfde als de vraag of de vertaling van het werk van Allen Ginsberg of Dylan Thomas zo goed is als het origineel; dat kan nooit. Maar Buckley's versies van Just Like a Woman zijn retegoed én complete and utterley different dan het origineel, en zo hoort het.
Reacties
Een reactie posten