De komst van een fenomeen, blijdschap en geklaag

Blijdschap en geklaag, dat is wat ik de afgelopen dagen alom hoor. Dylan komt naar Nederland, drie
avonden nog wel, waarvan twee in Carré. En ik kon niet anders dan gaan. Als ik niet zou gaan, zou ik me schuldig voelen en voelen alsof ik mezelf zou verraden. Wie laat er nou een kans liggen om Dylan voor de tweede keer in z'n leven te ontmoeten. Wie laat nou een kans liggen om de Bach van de twintigste eeuw, een genie te zien. Wie zou een kans laten liggen om z'n muzikale held te zien, te horen spelen en zingen. Wie zou een kans laten liggen om een licht bejaarde man te zien die de sterren iedere avond van de hemel speelt. En nee, ik heb die kans niet laten liggen, want wie zegt dat hij nog komt, wie zegt dat hij überhaupt nog zal optreden. Een groot deel van mijn muzikale helden is al overleden en ik zou willen dat ik een kans had om hen ooit live te zien spelen. Dylan is een fenomeen, een gegeven waar ik niet omheen kan. Maar de prijzen waren duur, misschien wel té duur en daar ging het geklaag voor een deel ook over. Het andere deel ging voornamelijk over de beschikbare plaatsten. De concerten waren binnen no-time verkocht, veel kaarten waren ook gekocht door handelaren die ze weer voor bizarre prijzen doorverkopen. De verkoop ging zo snel dat er zelfs een extra concert op 7 november in Carré is georganiseerd, wat ook alweer voor een groot deel is uitverkocht. Maar wat wil je als de zitplaatsen van de drie avonden bij elkaar optelt kom je net aan het aantal zitplaatsen voor één avond in de Heineken Music Hall. De prijs is begrijpbaar, maar wel een vervelend gegeven.Want wie zegt dat ik niet liever naar meerdere concerten was gegaan. Om mijn muzikale held meerdere avonden te zien en te horen, terwijl hij de sterren van de hemel speelt. Is het z'n geld waard; ik zou het niet weten.

Enfin, het is nog een lange tijd tot November. Hoeveel nachtjes slapen nog?, hoor ik mezelf al denken. Maar het is niet te vroeg om ernaar uit te kijken, om de dagen af te tellen. Want hoe langer je wacht, hoe groter het plezier wordt is me vroeger geleerd. Nog ruim honderd dagen en dan is het zover. Laat ik maar beginnen met het werk van Dylan nog eens te beluisteren. Al is het voor de zoveel honderdste keer, want iedere keer ontdek ik weer iets nieuws.