Gonna change my way of thinking

Sedert zaterdag mag ik me dan een vierentwintigjarige noemen. Over een jaar, ervan uitgaande dat ik dan nog deel van leven heb, loop ik een kwart eeuw op deze aarde rond. Genoeg reden tot contemplatie, dus, maar bovenal voor dankbaarheid, gezien het mooie leven dat ik tot nog toe, met hier en daar wat hoge pieken en diepe dalen, heb mogen leiden. Dan denk ik aan die Woorden van David: Al ging ik ook door een dal vol schaduw van de dood, ik zou geen kwaad vrezen, want U bent met mij; Uw stok en Uw staf, die vertroosten mij. U maakt voor mij de tafel gereed voor de ogen van mijn tegenstanders; U zalft mijn hoofd met olie, mijn beker vloeit over. Ja, goedheid en goedertierenheid zullen mij volgen al de dagen van mijn leven. Ik zal in het huis van de HEERE blijven tot in lengte van dagen.

Cover van de aanstaande release The Complete Budokan 1978

Wat ook niet onvermeld mag blijven is de muziek in het algemeen, en die van Bob Dylan in het bijzonder, die al zestien jaar, ik was immers acht jaar toen ik als een blok voor zijn muziek viel, zijn trouwe dienst vervult. Het nieuws dat er weer een nieuwe plaat uitgebracht zal worden, verblijdt mij dan ook zeer. 24 november zal The Complete Budokan verschijnen. De boxset behelst opnames van twee concerten die Bob Dylan in 1978 in het Japanse Budokan Hall gaf, waarvan in 1979 een selectie uitgebracht werd middels de plaat At Budokan. Hoewel dit niet per se de beste concerten van Dylan zijn, reden waarom de aanstaande release van de boxset gemengd wordt ontvangen, kijk ik er toch naar uit. Zoals het spreekwoord luidt: een gegeven paard moet men niet in de bek kijken. En daarbij, was het niet eerder zo, toen het tiende volume van The Bootleg Series verscheen dat men dacht dat niets goed kon voortkomen uit wat in de kluizen was achtergebleven van het album Self Portrait? En het tegendeel bleek waar. Enfin. We zullen zien. Luister, in afwachting van The Complete Budokan, nog een keer naar At Budokan, zou ik zeggen. Die plaat is in zijn totaliteit niet per se goed te noemen, maar is hoe dan ook amusant en kent ook zeker wel een aantal goede momenten. Zo is de stem van Dylan bijzonder helder. Daarnaast is er middels een versie van The Man In Me al een voorproefje van The Complete Budokan verschenen. Deze is te beluisteren op YouTube en streamingdiensten. Mocht de geluidskwaliteit van dit nummer die van de rest van de boxset voorspellen, stemt dat hoopvol. 

Daarnaast mag niet onvermeld blijven dat, zoals de kenner weet, 1978 een belangrijk jaar in het leven van Dylan is. Zoals een artikel uit The Independent vermeldt: Ian Bell, in his excellent biography The Lives of Bob Dylan, recounts that though there had been some religious and biblical imagery in Dylan’s lyrics of the Sixties and early and mid-Seventies, it was in 1978 that the artist found God. And it happened in a Tucson hotel room. Certainly Dylan has gone on record saying that late in 1978 he sensed “a presence in the room that couldn’t have been anybody but Jesus”, and even felt a hand placed upon him. “Jesus put his hand on me,” he went on, “It was a physical thing. I felt it. I felt it all over me. I felt my whole body tremble. The glory of the Lord knocked me down and picked me up.” Waarvan akte.

Enfin. Zoals gezegd, het bereiken van een bepaalde leeftijd is reden voor contemplatie en dankbaarheid. Zo luisterde ik gisteren aan het begin van de middag, in de trein naar home town Utrecht gezeten, weer eens naar Gonna Change My Way of Thinking. Ik stel me zo voor dat Dylan het onder inspiratie van die beroemde zinnen van de apostel Paulus schreef: Geef dus uw oude levenswandel op en leg de oude mens af, die te gronde gaat aan bedrieglijke begeerten, laat u voortdurend vernieuwen in uw geest en uw denken. Zoals Dylan het weergeeft: Gonna change my way of thinking, stop being influenced by fools. Zowel de woorden van Paulus als Dylan zijn goede voornemens. Als ik terugdenk aan de veranderingen in standpunten die ik door de jaren heen heb doorgemaakt, lijk ik haast een ander mens dan ik eens was. Zo blijkt: het karakter blijft min of meer hetzelfde, meningen en overtuigingen kunnen van vluchtige aard zijn, maar God, in al zijn Onnoembare en Ondoorgrondelijke facetten, verandert niet.

Enfin. Ter afsluiting onderstaand gedicht, dat ik, zoals het een dichter betaamt, in de nacht van vrijdag op zaterdag schreef. Indachtig de Psalmen, in het bijzonder die van koning David, die me steeds opnieuw tot die eerdergenoemde dankbaarheid en contemplatie stemmen. Lees het gedicht zou ik zeggen, maar zeker ook Psalm 23, waaruit ik in het begin van dit stuk wat regels citeerde. En luister ook naar Dylans I and I. Met die belangrijke strofen: In another lifetime she must have owned the world or been faithfully wed to some righteous king who wrote psalms beside moonlit streams. Tot zover.

Psalm

Een kunstig lied, op de wijze van David 

HEMEL, STORT UW ZEGEN UIT!

…. 

Indien Gij, de Onnoembare, 

Innige Stem, mijn Toevlucht 

niet ware, ware mijn ziel: 

vol ijdelheid, mijn gemoed: 

een tomeloze leegte. sela

Zo dacht ik – diep in Frage gelegen – 

struikelend: een vluchtige veelvoud, 

lag ik telkens op de bodem. Brak die

diepte, die loosheid - ijzig en snijdend –

dit vorsende leven. sela 

Verhevene, Beminde, 

verlaat mij niet! Blijf immer

mijn Rots, mijn Leidsman;

verkwik, vervul, verblijd, 

versterk en vermaan mij. sela 

Opdat mijn wonden, door uw Handen, 

mijn geest, door uw Woorden, zullen 

helen. Mijn beker, zonder bodem, 

uw Wet, zonder weerga,

op mijn lippen zal zijn. sela

Gij, Schijnend Aanzien, zult mijn hart 

regeren en recht doen aan mijn werken

 – van eeuwigheid tot eeuwigheid.