95

Het is vandaag de 95'ste geboortedag van alt- en sopraansaxofonist Julian "Cannonball" Adderley, die inmiddels alweer 48 jaar het tijdelijke met het eeuwige verruild heeft. Op 8 augustus 1975 overleed Adderley, een maand voor zijn 47e verjaardag, aan een hersenbloeding. Het lot van een jonge dood deelt hij met vele legenden van de jazzwereld. Dat lot lijkt eerder de regel dan de uitzondering, helaas.

Julian "Cannonball" Aderley

Adderley is vooral bekend door zijn werk met Miles Davis, in het bijzonder door de rol die hem beschoren was voor Kind of Blue, een plaat die al sinds jaar en dag moeiteloos zo niet de beste, dan toch de succesvolste jazzplaat ooit wordt genoemd. Toch moet ook Adderleys rol als frontman niet ongenoemd blijven. De bekendste plaat van Adderley als frontman is Blue Note-klassieker Somethin' Else, waarop ook Miles Davis, pianist Hank Jones, bassist Sam Jones en drummer Art Blakey te horen zijn; ook zeker niet de minsten, om het nog zacht uit te drukken. De plaat die ik ook niet ongenoemd wil laten - minder bekend dan Somethin' Else, maar daarom zeker niet van mindere kwaliteit - is Portrait of Cannonball. Deze plaat verscheen in 1958 en was de eerste plaat van Adderley die op het label Riverside verscheen. De hard bop-fan zal deze plaat - waarop, tezamen met Adderley, trompetist Blue Mitchell, pianist Bill Evans (!), bassist Sam Jones en drummer Philly Joe Jones spelen - zeker kunnen waarderen. De ballad Straight Life des te meer.   

Ander nieuws in jazzland. Wynton Marsalis, naast jazztrompettist ook actief in de scene van de klassieke muziek, ontvangt de prestigieuze Praemium Imperiale, een Japanse prijs ter waarde van €100.000,-. Het was een liveplaat van Art Blakey, uit de collectie van mijn vader, waarop Wynton Marsalis ook speelt, die voor mij de opening inluidde van mijn jarenlange jazzpassie, of -obsessie, het is maar hoe men het bekijkt. Met name de ballad Angel Eyes, waarin Wynton Marsalis de grootse rol vertolkt, wist me toen zeer te beroeren; nu nog steeds, overigens. Zoals de website van de Praemium Imperiale vermeldt: Multi-talented musician, Wynton Marsalis is globally recognized as an outstanding trumpet player, an award-winning composer, and a leading light for music education. Passionate about music in all forms, he is possibly best known for his commitment to jazz and his recognition of it as America’s greatest original art form, on par with classical western music. 

Ander nieuws. Nederlandse jazztrompetist Teus Nobel heeft, middels zijn nieuwste plaat After Hours, een ode aan Chet Baker uitgebracht. Ik heb de tijd helaas nog niet kunnen vinden om de plaat te beluisteren, maar het interview met Nobel in de Volkskrant stemt me zeker hoopvol. Nobel vermeldt dat Chet Bakers plaat Someday My Prince Will Come voor hem de grootse inspiratiebron is. Dat is zeker opvallend, gezien de relatief onbekende status van deze plaat, dat op het obscure Deense jazzlabel SteepleChase verscheen. Overigens nam Baker een groot aantal prachtige platen voor dit label op.

Enfin. De rest van deze avond is gereserveerd voor de muziek van Julian 'Cannonball' Aderley. Er zijn zeker slechtere manieren te bedenken om de avond door te brengen.