Bob Dylan en de geest van Mondriaan

Afgelopen dinsdag vierde Bob Dylan zijn 81'ste verjaardag. Dat werd onder andere gevierd in boekhandel Riemer in Amersfoort, in de vorm van een lezing over Dylan, die door Hans Loeve werd gegeven, waar mijn vader en ik aanwezig waren. Er werd taart geserveerd en whiskey van Bob Dylans whiskey-lijn Heaven's Door; het was de bourbon-variant. Het was voor het eerst dat ik een whiskey van dit merk dronk. Voor alles is een eerste keer. 

De lezing nam ons mee door een aantal periodes van Dylans werk en Dylans persoon, al blijft het naar de persoon altijd gissen. Wat vast staat, Bob Dylan is niet de persoon die laat kijken in zijn ziel, tijdens interviews of dergelijke, sterker nog, dikwijs kletst hij maar een stuk weg. Dat hindert niet. Wat er ten diepste toe doet, is het werk, al de rest is bijzaak. Misschien loont het juist daarom om Bob Dylan fan te zijn, veel meer dan het werk is er niet om de aandacht op te richten; zo wordt de aandacht op de juiste zaken gericht.

Voorafgaand aan de lezing bezochten mijn vader en ik het museum Kunsthal KAde, tevens in Amersfoort gelegen. Daar is de tentoonstelling 'Schurend Paradijs' te zien. De titel werd aan het begin verklaard middels de beoogde inhoud van de tentoonstelling: het concept van het paradijs moest in de werken van de tentoonstelling op een 'schurende wijze' zijn verwerkt, daar het paradijs, dat op aarde althans, gekenmerkt wordt door de imperfectie. Zoals bekend, de Hof van Eden, is na de zondeval, slechts een ideaal, dat niet bestaat, maar niettemin nagestreefd kan worden.
Verder werd ons verteld dat de tentoonstelling in de geest van Mondriaans droom over zijn 'aards paradijs' was samengesteld. Zulks is onzin, geen één stuk had in het geringste met Mondriaan te maken, niet dat dat hindert. Het werk van Mondriaan is genoeg op zichzelf. Motto van de tentoonstelling is de volgende uitspraak van Mondriaan:

En de mensch? Deze moet niet op-zich-zelf zijn en eveneens slechts een gedeelte van het geheel. Wanneer hij, aldus, niet meer zijn individualiteit voelt, zal hij gelukkig zijn in het aardse paradijs door hem zelf geschapen.

Twee noemenswaardige stukken die bij de tentoonstelling te zien zijn: Paraná de las Palmas van kunstenaar Alexandra Kehayoglou; een tapijt dat eigenlijk een kaart van een verdwijnend stuk wetland is. En Im Wald / Am Wasserfall van fotograaf Erwin Olaf. Kurzgesagt: magnifiek. Als ik het geld ervoor had, zou ik de foto op dezelfde grootte als die van de tentoonstelling aanschaffen.

De Elleboogkerk in Amersfoort is heden een verlengstuk van de tentoonstelling. Een wandschildering ontworpen door Gijs Frieling bedekt de muren van de kerk. Kunstenaarsduo Sander Breure en Witte van Hulzen maakte een installatie in het hart van de kerk met figuren die middels geluid met elkaar in verbinding staan.

Enfin. Terug naar de lezing. Kort werd er tijdens daar tevens aandacht besteed aan de covers van Dylans nummers. Tom Willems had een tijd lang een serie op zijn blog over covers van Dylanliederen. 'Luister, ik doe je na' heette die serie, dat zal een verwijzing zijn naar het imiterende karakter van veel covers. Dat zal ook mede de reden zijn dat maar weinig covers de goedkeuring van Willems kregen. Ook van mij krijgen weinig covers de goedkeuring, uitzonderingen daargelaten. Eén zo'n uitzondering is 'One More Cup of Coffee', zoals gezongen door Tom Jones tijdens zijn Tiny Desk Home Concert voor Amerikaanse radio-omroep NPR. Luister en huiver ...