His Bobness in Nederland

Aankomende 16 en 17 oktober staat Bob Dylan, als alles goed gaat, in AFAS Live. De concerten zijn inmiddels op een aantal plaatsen na uitverkocht, al had ik verwacht dat het nog sneller zou gaan met kaartverkoop; in 2017 werd er zelfs een derde concert aangekondigd, omdat de eerste twee concerten zo snel waren uitverkocht. In heel Amsterdam hingen toen abri's om reclame hiervoor te maken; ik kon het niet laten om er één hiervan mee naar huis te nemen. Die neemt nu een mooi plaatsje, of zeg maar gerust plaats, in op mijn muur. Op 17 april 2017 zat ik letterlijk op de laatste rij samen met mijn vader te genieten van Dylans concert. Nu zal ik hem op 16 oktober zien, niet zo ver van het podium verwijderd als in 2017, maar toch op een behoorlijke afstand. Mijn vader en ik zitten op de zogenaamde tribune. In 2013 was dat anders, toen was ik niet meer meer dan een meter of vijftien van het podium verwijderd in de zaal die toen nog de Heineken Music Hall heette, ik was net veertien. Twee jaar later trad Bob Dylan op in Carré, waarschijnlijk werd voor deze zaal gekozen vanwege de intieme sfeer; Bob Dylan had net Shadows in the Night uitgebracht, het eerste album in een serie van drie albums vol rendities van nummers die Frank Sinatra ook heeft opgenomen. Velen konden die zoveelste 'grap' van Dylan niet waarderen; mij hinderde het niet, al was ik wel blij dat Triplicate, nota bene een drieluik, het laatste album was met Sinatra-nummers. Carré paste goed bij de sfeer van deze muziek. Ongeveer de helft van de setlist bestond destijds uit nummers van Shadows in the Night.

Nieuwberichten over de aankomende concerten bevatten vooral geneuzel over het feit dat telefoongebruik strikt verboden is bij de concerten, telefoons worden bij de kaartcontrole zelfs in een afgesloten case gestopt. Zelf vind ik dit ook niet leuk, ik had graag wat foto's geschoten tijdens het concert, maar de keuze kan ik niettemin begrijpen. Het lijkt mij ook niet heel verheffend om naar een zaal vol felle cameraflitsen te kijken. Daarnaast vermelden de meeste nieuwsberichten Dylan als Nobelprijswinnaar. Toen hij deze in 2016 won, sloeg het nieuws in als een bom. Toch werd er vele jaren voor 2016 al gespeculeerd over een eventuele toekenning van de prijs aan His Bobness. Ik stuit op een artikel uit De Groene, gepubliceerd in 2000, dat me leert dat de Noor Reidar Indrebs al in 1996 een comité oprichtte dat wilde dat Dylan de Nobelprijs zou krijgen. In 2000 was er tevens een manifestatie in de Melkweg waar tal van schrijvers en journalisten hun zegen uitspraken over het toekennen van de Nobelprijs aan de man die poëzie zingt. Simon Vinkenoog, hoe kan het ook anders, was onder hen. Ook Gerard Reve sprak schriftelijk zijn steun uit. Het zou toen dus nog zestien jaar duren eer Dylan de prijs won. In 2016 vond men daar een hoop van. Ilja Leonard Pfeijfer uitte destijds in NRC zijn ongenoegen door te zeggen dat Dylan zich niet kan meten met grote dichters, door welgeteld één lied, A Hard Rain's A-Gonna Fall, uit een oeuvre van ruim zeshonderd te analyseren. Verder zegt hij dat er 'duizenden dichters beter dichten dan Dylan', maar noemt geen van die duizenden dichters, laat staan dat hij verdedigt waarom zij dan beter zijn. Verdedigen waarom Bob Dylan de Nobelprijs wat mij betreft wel verdiende, lukt mij met één strofe uit één lied, Mr. Tambourine Man: 

Though you might hear laughing, spinning, swinging madly across the sun
It's not aimed at anyone
It's just escaping on the run
And but for the sky there are no fences facing
And if you hear vague traces of skipping reels of rhyme
To your tambourine in time
It's just a ragged clown behind
I wouldn't pay it any mind
It's just a shadow you're seeing that he's chasing

Dat ademt toch poëzie in alle facetten! Doet zeker niet onder voor Ezra Pound, Ginsberg of onze eigen Hans Faverey. Helaas was het artikel van Pfeijfer niet het enige artikel dat in Nederland verscheen dat zogezegd 'bewijst' dat Dylan geen groot literator is. Maar waarom? Zou het gewoonweg ongenoegen zijn? Daar het aan gedegen verdediging van het standpunt ontbreekt. Tjah, Dylan zelf, de man die 125 miljoen platen verkocht, 300 miljoen dollar van Universal kreeg voor de verkoop van zijn auteursrechten en 200 miljoen van Sony voor de opnamerechten, zal er weinig van gemerkt hebben. Hij kwam niet eens naar de uitreiking van de Nobelprijs toe, omdat hij moest optreden. Wel schreef hij een uitgebreide speech. Ook in deze speech stelt Dylan zich nederig op, maar schroomt niet om zijn vakkundigheid te benoemen.   

Enfin. Het duurt nog ruim drie maanden voordat ik Bob Dylan de Nobelprijswinnaar voor de vierde keer live zal zien. Niettemin kan de voorpret al beginnen. Een deel van die voorpret is het bekijken van de setlist van de "Rough and Rowdy Ways" World Wide Tour. Die setlists zien er, met hier en daar een kleine wijziging, hetzelfde uit. Opvallend is dat Dylan twee nummers van zijn gospelalbums speelt: Gotta Serve Somebody en Every Grain of Sand. Ik hoop ten zeerste dat deze nummers ook tijdens het concert waar ik aanwezig zal zijn gespeeld zullen worden. We zullen zien. Vooralsnog is het de avond van een zeer hete zomerdag, maar, zoals iedere dag, een goede dag voor de muziek van Bob Dylan.