Kanon Thompson

Naar aanleiding van een podcast van Joe Rogan kocht ik van de week het boek Fear and Loathing in Las Vegas van Hunter S. Thompson. Het is de bedoeling dat het lezen van dit boek het begin is van het doorspitten van het oeuvre van Hunter S. Thompson. De reden hiervoor? Trouwe lezers van dit blog weten dat ik journalistiek studeer, zij weten ook dat mijn studie weinig vandoen heeft met echte journalistiek. Ik heb nog steeds geen journalistiek stuk moeten schrijven voor mijn studie, laat staan dat het werk van Hunter S. Thompson daar besproken wordt. Ik moet het dus hebben van zelfstudie, het lezen van het oeuvre van Thompson hoort daarbij. Een ieder die goed is in zijn vak, heeft voorbeelden. Misschien groeit Thompson uit tot mijn voorbeeld als journalist. Als dichter zijn dit, naast velen, Gerrit Achterberg en Bob Dylan.

Er verscheen daarom een glimlach op mijn gezicht toen ik het boek van Thompson opensloeg. ‘To Bob Geiger, / for reasons that need / not be explained here / – and to Bob Dylan, / for Mister Tambourine Man’, luidt het voorwoord. Een potentieel voorbeeld maakt een goede start met zo’n voorwoord. Als Dylanfanaticus is het voorwoord reden genoeg om het boek in huis te hebben. De verkeerde spelling van het nummer zij hem vergeven.

Hunter S. Thompson

Waarom koos Thompson ervoor om Mr. Tambourine Man in het voorwoord te vermelden? Is het nummer relevant voor het begrijpen van Fear and Loathing? Heeft het boek dezelfde manische thematiek als het nummer? Voor antwoorden heb ik nog te weinig van het boek gelezen. Tot nu toe wordt er in het boek vooral een hoop drugs verorberd, wat het semi-autobiografische karakter van het boek bevestigt. Hunter S. was alcoholist en fervent drugsgebruiker. Eén van z’n bekendste uitspraken is: ‘I hate to advocate drugs, alcohol, violence, or insanity to anyone, but they've always worked for me.’ En ze werken voor velen. Helaas? Ik weet het niet. De zus van Herman Brood zei dat hij zonder drugsgebruik veel eerder zelfmoord had gepleegd. Misschien geldt dat ook voor Hunter S. Thompson. Hij pleegde zelfmoord in 2005, schoot zichzelf door z’n kop. Z’n as werd uit een kanon geschoten. What a way to go.

Fear and Loathing in Las Vegas gaat over The American Dream. Of eigenlijk, de farce die The American Dream is. Groter, groter, groter leidt uiteindelijk tot: leger, leger, leger. Misschien is die boodschap ook enigszins toe te passen op het leven van Thompson. Hij was de grootste journalist van zijn tijd. Niets was goed genoeg, het schrijven kon altijd beter. Hij eindigde grotesk, maar ook triest. Want de zelfmoord van een schrijver elimineert de mogelijkheid tot nieuw werk. En je zou zeggen dat journalistiek werk de reden tot leven was voor Thompson. Waarom pleegde hij dan zelfmoord? Tja, ach. Ik heb geen idee. Ik weet de reden van niemand eigenlijk.

Ik heb het tegelijkertijd luisteren naar muziek en lezen afgezworen. Eveneens het luisteren naar muziek tijdens het schrijven. Zowel het schrijven/lezen als het luisteren naar muziek gebeurt maar half. Het één doet het ander tekort, en andersom.

Dus, zodra ik de laatste punt achter dit stuk zet, zet ik Mr. Tambourine Man op en als ik morgen verder lees in Fear and Loathing in Las Vegas, houd ik de tekst en muziek van Dylans nummer in m’n achterhoofd. Allicht vind ik de connectie tussen de twee.