Een paar woorden over 'More Blood, More Tracks'

Ik vraag me af of het zinvol is om iets inhoudelijks te schrijven over, de nieuwe editie van de fameuze 'Bootleg Series': 'More Blood, More Tracks'. Er zijn recensies te over en ik vraag me af of ik daar nog een woord aan toe te voegen heb. Ach, misschien een paar woorden:

Veel recensenten zeggen dat het een kijkje is in het scheppingsproces  van 'Blood on the Tracks'. Misschien is het dat tot op zekere hoogte. Zeer zeker is te horen hoe Dylan zoekt naar perfectie; de randjes zijn rauw, onaf, noem het hoe je wil. Echter, men doet de nummers denk ik te kort door ze alleen in het raamwerk van 'Blood on the Tracks' te steken. 'Blood On the Tracks' is immers een kunstwerk op zichzelf, dat klopt en af is zoals het is – zo heeft de kunstenaar immers besloten en daarmee zullen we het moeten doen. De alternatieve versies en outtakes hebben de eindstreep niet gehaald. Of dit terecht is, is een andere vraag. Maar door middel van 'More Blood, More Tracks' zien ze het daglicht en heeft het publiek een groot scala aan nieuwe kunstwerkjes, die geïnterpreteerd en gewaardeerd kunnen worden.

Tom Willems heeft reeds ieder nummer van de luxe-editie besproken, zie hier. Een monnikenwerk waar ik me niet aan wil wagen ...