Liefde en verachting

Om maar te beginnen bij het begin: Bob Dylan. Een fenomeen, om het zacht uit te drukken. Een
fenomeen is ook het album 'Time out of Mind', het tweede album dat Dylan met Daniel Lanois produceerde. Menigmaal heb ik geschreven voor mijn liefde voor het 'swamp-sound', het donkere, moerassige geluid dat 'Oh Mercy' en 'Time out of Mind' zo kenmerken. De handtekening van Lanois.
Het maakt de muziek duister, je wordt er alles behalve vrolijk van. Gelukkig maar, want soms kan juist de muziek die verdriet oproept de mooiste zijn. Soms is het nodig om te horen hoe iemand zijn pijn bezingt, hoe hij geen uitweg ziet, om te beseffen wat je zelf voelt. Soms kan het een uitweg bieden. Waarom? Omdat het zegt waar het op staat; niets meer, niets minder. Vaak heb ik niets meer nodig dan een zanger die uitlegt wat voor een emotie verdriet is, om te beseffen wat ik voel.  

'Time out of Mind' zou gezien kunnen worden als een conceptalbum over liefde en verlangen. Gezongen vanuit de ik-persoon, de man die verlangt naar een vrouw. Nu zou je zeggen, liefde, wat is er mooier dan dat? Het album is echter donker en duister. De ik is ziek en misselijk van de liefde, verdoemd tot verlangen naar zijn geliefde, die een miljoen mijlen van hem vandaan is. Het lijkt bijna of hij zijn (voormalige) geliefde veracht. Hij zingt immers in 'Love Sick':

'I'm sick of love, I wish I'd never met you
I'm sick of love, I'm tryin' to forget you.'

Maar er moet ook gezegd worden dat het lied zo eindigt:

'Just don't know what to do
I'd give anything to
Be with you.'

De titel is letterlijk vertaald: tijd uit de geest. Maar het voelt juist alsof het verhaal zich nergens anders afspeelt dan in de geest van de ik-persoon, die alleen denkt aan zijn geliefde, haar veracht, maar tegelijkertijd niets liever zou willen dan bij haar zijn. Waarom? Misschien ligt het antwoord in hoe een gedeelte 1 Korinthe 13 de liefde omschrijft. In de vertaling van de Naardense Bijbel:

	'De liefde heeft lange adem, goedertieren is de liefde, niet afgunstig, de liefde praalt niet, blaast zich niet op,
	gedraagt zich niet grof, zoekt niet zichzelf, raakt niet beledigd, is geen boekhoudster van het kwaad,
	is niet verheugd over het onrecht maar verheugt zich over waarachtigheid;
	alles bedekt zij, tegen alles in gelooft zij, in alles hoopt zij, in alles volhardt zij'

Wat valt hier tegenin te brengen? Want ondanks alle kommer en kwel op het album, die prachtig bezongen wordt, is daar ook "Make You Feel My Love'. Het lijkt alsof alle verachting voor een moment geweken is en er niets overblijft dan liefde, of beter gezegd: genegenheid. Het lied eindigt immers met deze prachtige woorden:

'I could make you happy, make your dreams come true
Nothing that I wouldn’t do
Go to the ends of the earth for you
To make you feel my love'

Dylan's teksten zijn alles behalve makkelijk te doorgronden, misschien het beste te omschrijven als mystiek, vaak warrig van aard. En daar ligt voor mij ook de kracht van zijn muziek. Het is ondoorgrondelijk, maar tegelijkertijd op oneindig veel manieren te interpreteren. De kracht van 'Make You Feel My Love' ligt echter naar mijn idee in de eenvoudigheid. De rest van het album beschrijft de complexiteit van de liefde en de gedachten en dromen van de ik, maar dit nummer zegt zonder poespas waar het op staat. Want uiteindelijk kan de liefde ook best mooi zijn. Toch?