Dear Mr. Toots

Vandaag kwam het bericht naar buiten dat jazzlegende Toots Thielemans is overleden. 94 jaar, zacht uitgedrukt, een respectabele leeftijd. De hele muziekwereld is bij het overleden van een artiest in rep en roer, zo ook bij het overlijden van Toots. Voor mij kwam dit nieuws rauw op mijn dak. Toots Thielemans hoort bij een klein groepje artiesten van wie ik groot fan ben. Je voelt je, gek genoeg, verbonden met zo'n artiest, denkt hem te kennen door middel van zijn werk. Zo ook met Toots, het voelt een beetje alsof een goede kennis van me is overleden.

Hij was zo anders dan alle anderen, oprecht, bleef altijd de gewone Brusselaar uit de Marollen. Hij leerde zichzelf mondharmonica spelen en gitaar en accordeon. Zijn mondharmonicaspel was uniek, vol van zijn eigen stijl en ziel.

Gelukkig heeft hij zijn hele leven lang muziek gemaakt en leeft hierdoor door op aarde. We kunnen nog steeds genieten van zijn virtuoze spel en van de oprechtheid die je bij hem ziet als hij optreedt.

Wat ik nog het meest jammere vind is dat ik hem nooit live heb zien spelen en dat zal nu ook niet meer kunnen. Het blijft bij platen, cd's en video's op internet van concerten. Luisteren naar het overbekende 'Bluesette' in honderden uitvoeringen en luisteren naar de onbekende pareltjes, die misschien wel de mooiste van allemaal zijn.

Er zijn ontzettend veel nummers die ik nu zou kunnen delen. Ik kies er eentje die naar mijn mening alle aspecten bevat van wat het spel van Toots zo uniek en mooi maakte.

Mijn vader heeft een paar jaar geleden een gedicht over hem geschreven. Samen met hem heb ik menig keer op zolder naar Toots geluisterd. Voelde we de connectie van vader en zoon en vonden deze terug in de muziek van Toots. Drieënhalf jaar geleden schreef mijn vader dit gedicht over Toots en daarmee is eigenlijk alles gezegd: