Het verhaal van kunst

Vanavond ga ik naar een uitvoering van het 'Requiem' van Mozart. Het laatste stuk dat hij componeerde voor zijn dood. Is het puur toeval dat het laatste stuk van Mozart gaat over leven en dood?

Ik heb al meerde malen op dit blog geschreven over mijn haat-liefde verhouding met klassieke muziek. En hoe meer tijd er verstrijkt, hoe meer de liefde het van de haat wint. Het is een belevenis, de klassieke muziek. Een belevenis waaraan je moet wennen, die je moet leren kennen en doorheen moet bijten. Eigenlijk is klassieke muziek een te brede term? Want hoeveel genres vallen niet binnen dit grote genre?

Klassieke muziek is lang niet altijd mijn ding. Ik krijg nog steeds uitslag van vele soorten opera, of kan niet langer dan een paar minuten luisteren naar de irritante klanken van een klavecimbel. Maar tegelijkertijd kan ik me verliezen in de melancholische klanken van Grieg of Chopin, of het verhaal van het lijden van Jezus Christus van Bach in de 'Matthaus Passion'.

Muziek hoort bij de kunst. Net als de schilderijen van Rembrandt, van Gogh of Breitner. Want kunst vertelt een verhaal. Een verhaal van schoonheid of tragedie. Ik schreef al eens een bericht over de 'Drie Kruisen' van Rembrandt, zie hier. Misschien wel mijn favoriete werk van zijn hand. Maar hoeveel te meer spreekt dit kunstwerk als het lijden van Christus erbij verwoordt wordt in muziek. Verwoordt wordt hoe Christus het uitroept naar Zijn God en Vader in het bekendste stuk van de hand van Bach.

Reacties

Populaire posts