Op de draaitafel #38: Kind of Blue - Miles Davis

In 1959 kwam jazzlegende Miles
Davis met 'Kind of Blue', een album wat tot op de dag van vandaag
wordt gezien als één van de beste, al dan niet beste jazzplaat aller tijden. Misschien is dit wel waar, misschien was 'Kind of Blue' de plaat die het meeste invloed heeft gehad op de ontwikkeling van de jazz, misschien zelfs op muziek in het algemeen. Misschien is 'Kind of Blue' wel de plaat die het beste klinkt, het beste in mekaar zit en door de beste jazzmuzikanten onder leiding van Davis is gemaakt. John Coltrane speelde onder andere mee, om maar een naam te noemen. Maar om bovenstaande uitdrukkingen te kunnen doen moet ik me nog veel meer verdiepen in het genre jazz met al die talloze subgenres. Ik bedoel, ik ben geen broekie op het gebied van dit genre. Ik heb echt wel de nodige jazzplaten en cd's in de kast staan, maar een expert ben ik ook niet. Ik zie mezelf liever als een grote liefhebber. Maar een expert, echt niet.

Wat de muziek op dit album zo mooi maakt is het rustgevende effect wat het heeft. Cooljazz, zoals dat genoemd wordt. Natuurlijk kent de plaat ook de nodige uptempo momenten, maar al die nummers maken mij rustig. De snerpende trompet, de piano, de tempo aangevende contrabas. 'Blue in Green', bijvoorbeeld. Dat is het nummer wat bijna verdovend kan werken. Het weet de meest grote boosheid, woede misschien om te vormen tot een stadium van rust. Ik word er echt diep van binnen rustig van en voel me op m'n gemak. Die kracht hebben de nummers op het album, ze werken rustgevend, verdovend bijna. Ik kan wel zeggen dat er geen één jazzalbum is wat ik gehoord heb wat alleen dat effect op me heeft. Er wordt geen één woord gezongen, maar toch kan het een boodschap uitspreken en een emotie losmaken, of bedrukken. Door alleen maar de tonen van al die prachtige instrumenten. Er zingt geen één stem, maar zingen dat doet de trompet. Het trompetspel van Davis is de stem, hetgeen met zeggingskracht, hetgeen wat de muziek draagt. De rest van de instrumenten ondersteunt die stem, wat het geval zou zijn op op een plaat waar wel met een stem gezongen wordt. Natuurlijk krijgt iedere muzikant de kans op zijn instrument even een moment op de voorgrond te tonen, maar het geheel wordt gevormd door Miles Davis met zijn prachtige trompetspel. Er is weleens gezegd dat 'Kind of Blue' in één sessie, achter elkaar is opgenomen. Nu is dat niet helemaal waar, maar ik zou het bijna geloven. Zo goed volgt ieder nummer het andere op, tot er een climax en afsluiter komt met 'Flamenco Sketches'. Wat ik niet zozeer het beste, maar het nummer vind wat er het meest tussenuit springt, misschien me het meeste doet. Misschien me zelfs het meest rustig maakt. En dan is de plaat afgelopen, ben ik van top tot teen rustig. Ben ik achtergebleven met niets meer dan de drang op het album opnieuw op te zetten en weer van voor af aan te beginnen. En als de plaat dan weer begint voel ik me nog meer rustig worden. Maar ik ga vooral iedere keer weer meer houden van deze plaat en meer beseffen wat voor een grote kracht en impact muziek kan hebben. Dat bewijst deze plaat maar al te goed. Muziek is één van de mooiste dingen die de mens kan hebben. Hetgeen wat het meeste zeggingskracht heeft, en dat kan zelfs zonder woorden zijn.

Tsja, misschien is 'Kind of Blue' wel echt de beste jazzplaat aller tijden. Voor mij is ie het nu heel eventjes wel. Dat zal wellicht weer veranderen als ik 'Blue Train' van John Coltrane uit de kast haal, of 'Go' van meneer Gordon. 'Kind of Blue' is sowieso wel het jazzalbum wat me het meeste verbaast, iedere keer weer. En het is bovenal een album wat gewoon verschrikkelijk mooi is. Zo mooi dat het eigenlijk niet in woorden en een cijfer is samen te vatten. 'Kind of Blue', soort van blauw.

Cijfer: 10