Op de draaitafel #33: The Joshua Tree - U2

Er is de afgelopen tijd ongelooflijk veel haat jegens U2. Ik snap niet waar dat opeens vandaan komt. Oké, de albums zijn misschien niet meer zo goed als ze eens waren, maar zijn we opeens vergeten wat voor ongelooflijke goeie platen ze als 'The Joshua Tree' hebben gemaakt? Ik snap dat U2 een band is waarvan je moet houden. Ikzelf moet ook in een bepaalde bui zijn om de misschien wat geforceerde stem van Bono te waarderen. Maar als ik dan in die bepaalde bui ben geniet ik op en top van hun albums. Ik zeg niet dat jij ook moet houden van hun muziek. Iedereen heeft zijn eigen smaak. Ik houd ook niet van alle muziek die er is. Dit bericht is ook niet bedoeld voor iedereen, maar voor de mensen die nog wel weten waar U2 ooit toe in staat was.

'The Joshua Tree' is één van de zes albums van deze Ierse rockband die ik bezit. Ik koop albums graag op chronologische volgorde. Ik kan nu zeggen dat ik de eerste 6 albums van hen in de kast heb staan. Misschien vind ik dit album wel het beste van de zes albums. Om die uitspraak te kunnen doen ken ik het album nog net niet goed genoeg. Ik durf wel te zeggen dat 'The Joshua Tree' het album is waar duidelijk hoorbaar het meeste moeite in is gestopt. Je kunt in de ruim 50 minuten muziek overduidelijk  de toewijding aan het album van zowel de bandleden als producers Daniel Lanois en Brian Eno horen. De religieuze kant van de band komt in nummer als 'I Still Haven't Found What I'm Looking For', mijn persoonlijke favoriet van de plaat, en 'In God's Country'. Op de plaat 'October' ligt de christelijke boodschap erg dik op de teksten en eigenlijk ieder nummer van de plaat, dat is waarschijnlijk ook de reden dat 'October' als een minder goed album wordt ervaren. Bij 'The Joshua Tree' weet de band een gouden middenweg te vinden tussen zowel religieuze, als politieke en levensbeschouwelijke nummers. Die drie onderwerpen vormen de leidraad van het album. Je kunt het als een leidraad van iemands leven zien. Al moet ik met deze uitspraak oppassen; het echt doorgronden van teksten kan niemand. Als er één nummer is wat op tientallen verschillende manieren kan interpreteren ia het wel 'With Or Without You'. Waarschijnlijk is dit ook de reden dat dit nummer één van hun succesvolste, al dan niet succesvolste is. Het album kent z'n harde, ruige kanten zoals 'Bullet the Blue Sky'. Maar ook de prachtige rustige kanten als 'Running to Stand Still', wat zich bijna laat meten als een blues/soul nummer. Eigenlijk is dit album een en al soul. Er wordt immers gezongen over de diepste gevoelens van de band, al past de instrumentkeuze bepaald niet bij dit genre. Er zitten door de rockstijl van dit album allerlei andere muziekgenres door de nummers heen gebakken. Blues, Soul, Gospel, zelfs een Iers kantje, wat niet verbaasd aangezien de afkomst van de band.  Je kunt lezen dat ik een zwak voor de muziek van U2 heb. Niet iedereen deelt dat zwak voor U2. Naar mijn mening moet je als je de muziek van een band of artiest niet goed vindt niet gelijk alleen maar slechte dingen over hen te zeggen. Er zijn genoeg mensen die wel genieten van hun muziek, zoals ik. Ik zeg niet dat je de muziek van U2 per se goed moet vinden, maar laat hun fans nou in hun eigenwaarde.

Het album 'The Joshua Tree' vind ik persoonlijk erg goed. Misschien wel het beste wat de band heeft gemaakt. Het album heeft heel veel in zich zitten. Misschien wel te veel om er rustig naar te luisteren. Je moet je aandacht bij dit album houden anders mis je te veel moois. Ik weet niet of U2 nog in staat is om zulke goeie album te maken. Ik weet wel dat ik nog een heleboel plezier aan dit album ga beleven

Cijfer: 9,5